ارائه طرحی برای کاشتن بذر حیات در کهکشان Reviewed by Momizat on . ما تعداد قابل توجهی سیاره در همسایگی خودمان در کهکشان پیدا کرده‌ایم که امکان زیست دارند. اما اگر در آنجا حیاتی وجود نداشت، چطور است از سیاره خودمان بذر حیات در ما تعداد قابل توجهی سیاره در همسایگی خودمان در کهکشان پیدا کرده‌ایم که امکان زیست دارند. اما اگر در آنجا حیاتی وجود نداشت، چطور است از سیاره خودمان بذر حیات در Rating: 0
شما اینجا هستید: خانه » اخبار نجوم » ارائه طرحی برای کاشتن بذر حیات در کهکشان

ارائه طرحی برای کاشتن بذر حیات در کهکشان

ارائه طرحی برای کاشتن بذر حیات در کهکشان

ما تعداد قابل توجهی سیاره در همسایگی خودمان در کهکشان پیدا کرده‌ایم که امکان زیست دارند. اما اگر در آنجا حیاتی وجود نداشت، چطور است از سیاره خودمان بذر حیات در آنجا بکاریم؟

این، ایده پژوهشگر کلادیوس گروس(Claudius Gros) از دانشگاه گوته در فرانکورت آلمان است که در مجله ارتباطات فیزیک (Journal of Physics Communications) به چاپ رسیده. او عقیده دارد که این کار با استفاده از یک نمونه اصلاح شده از فضاپیمایی با بادبان خورشیدی می‌تواند امکان‌پذیر باشد.

او اظهار داشت:«این نوع پروژه‌ها برای انسان‌ها بی‌فایده است، اما حیات باارزش است و باید امکان گسترش در سیاره‌های دیگر را داشته باشد. کهکشان ما ممکن است شامل میلیاردها سیاره خالی از حیات، ولی زیست‌پذیر باشد.»

ایده او استفاده از فناوری «بریک ترو استارشات» (Breakthrough Starshot) است، یعنی به کار بردن فضاپیماهایی با بادبان‌های بسیار عظیم به ابعاد ده‌ها کیلومتر برای رسیدن به یک منظومه ستاره‌ای دیگر.

در طرح استارشات، بااستفاده از ذرات خورشیدی سرعت فضاپیما تا ۲۰ درصد سرعت نور افزایش می‌یابد. با حمل دستگاه اندازه‌گیری کوچکی فقط به جرم یک گرم، این فضاپیما می‌تواند درحال گذر از کنار نزدیکترین ستاره به ما یعنی پروکسیما قنطورس (Proxima Centauri) عکسبرداری انجام دهد و اطلاعاتی را درباره سیاره‌ آن، پروکسیما بی (Proxima b) به ما ارائه دهد.

طرح گروس اندکی متفاوت است. پیشنهاد او استفاده از بادبان مغناطیسی با سیم ابررساناست که می‌تواند این امکان را فراهم کند که فضاپیما-که جنسیس (Genesis) نام دارد- با برخورد به ذرات میان ستاره‌ای، سرعتش کاهش یابد و محموله‌اش را در دنیای دیگری فرود آورد.

این محموله می‌تواند نوعی آزمایشگاه ژن باشد که شکل‌گیری حیات بر سیاره دیگر را به راه بیندازد. البته این کار ممکن است زمان ببرد. برای مثال، ۱۲۰۰۰ سال طول می‌کشد تا فضاپیمایی ۱.۵ تنی به منظومه تراپیست-۱ (TRAPPIST-1 system) برسد که ۴۰ سال نوری با ما فاصله دارد.

این نظریه به عنوان پان‌سپرمیای هدایت شده (directed panspermia) شناخته می‌شود و شکلی از آن (مثل برخورد دنباله‌داری حامل حیات به زمین) برای توضیح چگونگی آغاز حیات در سیاره ما مطرح شده است. ممکن است جاهای دیگر عالم به این خوش‌شانسی نبوده باشند و شاید اندکی به کمک از سوی ما احتیاج داشته باشند-هرچند تصویب بودجه‌ای هنگفت برای چنین ماموریتی که ثمرات کوتاه‌مدتی از آن انتظار نمی‌رود، اصلا کار آسانی نخواهد بود.

 

درباره نویسنده

تعداد نوشته ها : 1543
  • تبلیغات

    با ما صفحه اول گوگل را تجربه کنید خرید بک لینک ، بک لینک

  • ارسال یک دیدگاه

    بازگشت به بالا