کمربند اصلی سیارک ها کجاست؟

سیارک‌ها یا اجرام کوچک سیاره‌ای، اشیاء کوچک و نامنظمی هستند که در سامانه خورشیدی وجود دارند. آنها عمدتاً در دوران زمینه‌ای شکل گرفته‌اند و معمولاً در میان سیارات و سیارات کوتوله قرار می‌گیرند. این اجسام غالباً از مواد سنگی یا یخ تشکیل شده‌اند و اندازه آنها معمولاً کمتر از ۱۰۰۰ کیلومتر است.

سیارک‌ها معمولاً در دو منطقه مختلف قرار دارند: منطقه کویپر (Kuiper Belt) که در حدود ۳۰ تا ۵۰ واحد نجومی از خورشید واقع شده و شامل سیارات کوتوله و سیارک‌های بسیاری است، و منطقه رنگهای (Oort Cloud) که در حدود ۲۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰ واحد نجومی از خورشید واقع شده و شامل اجسام بزرگتری است.

سیارک‌ها معمولاً به صورت آستروئید‌های خودرو در نظام خورشیدی جابجا می‌شوند و برخی از آنها ممکن است به عنوان متادورها نیز شناخته شوند. برخلاف سیارات، سیارک‌ها دارای فرم غیر منظم و مسیرهای متغیر هستند و به طور معمول در مدارهای کروی ندارند.

کمربند سیارک چیست؟

کمربند سیارک‌ها یک منطقه از فضا است که در اطراف خورشید و بین مدارهای مشهور سیارات قرار دارد و اجسام کوچک و نامنظمی را شامل می‌شود. این کمربند به عنوان یک منبع غنی از سیارک‌ها شناخته می‌شود و اجسام زیادی که در آن وجود دارند، از ابعاد کوچک تا بزرگترین سیارک‌ها متغیر است.

کمربند سیارک‌ها شامل سیارات کوتوله، آستروئید‌ها، ترواها و دیگر اجسام فضایی است. این اجسام عمدتاً از مواد سنگی یا یخ تشکیل شده‌اند و از ابعاد چند متر تا چند صد کیلومتر دارند. برخی از سیارک‌ها خواص مورد توجهی دارند که ممکن است برای مطالعات علمی و فضایی مفید باشند.

کمربند سیارک‌ها به دو بخش اصلی تقسیم می‌شود: کمربند کویپر و ابر اورت. کمربند کویپر در فاصله حدود ۳۰ تا ۵۰ واحد نجومی از خورشید قرار دارد و شامل سیارات کوتوله و سیارک‌های بسیاری است. ابر اورت در فاصله حدود ۲۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰ واحد نجومی از خورشید وجود دارد و شامل اجسام بزرگتر و خارجی‌تر است.

کمربند سیارک‌ها منبع مهمی برای درک تاریخچه و شکل‌گیری سامانه خورشیدی است و مطالعات بسیاری در زمینه تشکیل سیارات و اجسام فضایی از آن به دست آمده است. به علاوه، برخی از سیارک‌ها به عنوان هدف‌های ممکن برای مأموریت‌های فضایی و برنامه‌های استکبار فضایی شناخته شده‌اند.

در ابتدا ستاره‌شناس‌ها اعتقاد داشتند کمربند سیارکی پس از تخریب یک سیاره‌ بزرگ موسوم به فائتون تشکیل شده است. این نظریه متعلق به ستاره‌شناسی به نام هاینریش اولبرس است. فرضیه‌ی سیاره‌ی تخریب‌شده توسط بسیاری از ستاره‌شناس‌های سراسر جهان تأیید شد و تا پایان قرن بیستم تأثیر خود را حفظ کرد.

بااین‌حال، بر اساس پژوهش‌های مدرن، کمربند سیارکی بیشتر شبیه به سیاره‌ای است که هرگز تشکیل نشده است. در حدود ۴٫۶ میلیارد سال پیش، در اولین روزهای منظومه‌ی شمسی توده‌های کوچک غبار کیهانی که خرده‌سیاره نامیده می‌شوند، از طریق فرآیندی موسوم به برافزایش تشکیل شدند. برخی از این خرده‌سیاره‌ها در نهایت سیاره‌هایی را که امروزه می‌شناسیم، شکل دادند. با این‌‌حال در منطقه‌ی بین مریخ و مشتری، اثر گرانشی مشتری مانع از برافزایش خرده‌سیاره‌ها و تبدیل آن‌ها به سیاره شد. در نتیجه این خرده‌سیاره‌ها با یکدیگر برخورد کردند و شکسته شدند و به شکل کمربند سیارکی کنونی درآمدند.

کمربند سیارکی یا کمربند اصلی سیارک‌ها کجاست؟

کمربند سیارکی چیست و کجاست: اکثر سیارک‌های منظومه شمسی در ناحیه‌ای بین مدار مریخ و مشتری پراکنده‌اند که آن ناحیه را کمربند سیارکی یا کمربند اصلی سیارک‌ها (Asteroid belt) می‌نامند. ناحیه کمربند سیارکی حاوی میلیاردها سیارک است که اکثر آن‌ها بسیار ریز و برخی دیگر نسبتا بزرگ هستند. سیارک‌های دیگری نیز نزدیک زمین در چرخش هستند و شمار اندکی از آن‌ها نیز در اثر نیروی جاذبه دیگر اجرام آسمانی، به ناحیه بیرونی منظومه شمسی کشیده شده‌اند. طبق برآورد سیاره‌شناسان، اگر می‌شد همه اجرام کمربند سیارکی را با هم ترکیب کرد، جرمی آسمانی کوچکتر از ماه پدید می‌آمد. به کمربند سیارکی اغلب کمربند اصلی سیارک‌ها (Main Asteroid Belt) نیز می‌گویند.

سرس (Ceres)، وستا (Vesta)، پالاس (Pallas) و هیجیا (Hygiea) بزرگ‌ترین اجرام کمربند سیارکی هستند. با اینکه سرس زمانی سیارک محسوب می‌شد، اما نهایتا در سال ۲۰۰۶ در دسته سیاره‌های کوتوله جای گرفت. با این حال، نیمی از جرم کل کمربند سیارکی متعلق به چهار جرم آسمانی مذکور است. باقی جرم کمربند سیارکی نیز متعلق به اجسام کوچک‌تر پرشماری است که آن‌جا پخش شده‌اند.

کمربند سیارکی یا کمربند اصلی سیارک‌ها بین کدام دو سیاره است؟

کمربند سیارکی ناحیه‌ای حلقوی بین مدار مریخ و مشتری است. فاصله کمربند سیارکی از خورشید، ۲.۲ تا ۳.۲ واحد نجومی یعنی ۲.۲ تا ۳.۲ برابر فاصله زمین از خورشید است (فاصله زمین تا خورشید را یک واحد نجومی می‌نامند). ضخامت کمربند سیارکی نیز به‌اندازه فاصله زمین از خورشید است. فاصله اجرام کمربند سیارکی از یکدیگر چشمگیر است. اگر می‌توانستید روی یکی از سیارک‌ها بایستید و اطراف‌تان را بنگرید، نزدیک‌ترین سیارک به شما چنان دور بود که نمی‌شد با چشم غیرمسلح آن را به‌آسانی دید.

فاصله بین کمربند سیارکی و زمین بر اساس موقعیت اندازه‌گیری به شکل چشمگیری متغیر است؛ اما به طور میانگین، فاصله‌ی بین زمین و نزدیک‌ترین مرز کمربند بین ۱٫۲ تا ۲٫۲ واحد نجومی یا ۱۷۹٫۵ میلیون و ۳۲۹ میلیون کیلومتر متغیر است. البته در زمانی مشخص، بخشی از کمربند سیارکی در جهت مخالف خورشید نسبت به ما قرار می‌گیرد. از چنین زاویه‌ای فاصله‌ی بین زمین و کمربند سیارکی بین ۳٫۲ و ۴٫۲ واحد نجومی یا ۴۷۸٫۷ تا ۶۲۸٫۳ میلیون کیلومتر می‌رسد.