تحقیق درباره کهکشان راه شیری و منظومه شمسی

کهکشان راه شیری یکی از بزرگترین و پیچیده‌ترین کهکشان‌های موجود در جهان است. این کهکشان، در حدود ۱۰۰ هزار سال نوری از ما دور قرار دارد و شامل حدود ۴۰۰ میلیارد ستاره است. این کهکشان، به عنوان یک کهکشان باریکه، شامل یک مرکز بزرگ و چندین بازوی فرعی است.

مرکز کهکشان راه شیری، شامل یک سیاه چاله بسیار بزرگ است که جرم آن در حدود ۴ میلیون بار جرم خورشید است. این سیاه چاله، با جذب ماده و گاز از اطراف خود، باعث تولید انرژی و تابش مختلفی می‌شود. همچنین، در اطراف مرکز کهکشان، یک منطقه به نام «ناحیه پرتابش» وجود دارد که شامل گاز و گرد و غبار است.

بازوهای فرعی کهکشان راه شیری، شامل ستاره‌ها، ابر ستاره‌ها، خوشه‌های ستاره‌ای و مناطق تولید ستاره هستند. این بازوها، به دلیل چرخش کهکشان، به شکل پیچیده‌ای در اطراف مرکز کهکشان پخش شده‌اند.

با توجه به پیچیدگی و بزرگی کهکشان راه شیری، محققان همچنان در تلاش هستند تا بیشتر درباره آن بفهمند. استفاده از تلسکوپ‌های بزرگ و فناوری‌های پیشرفته، به محققان کمک می‌کند تا اطلاعات جدیدی در مورد کهکشان راه شیری و سیاه چاله‌های آن بدست آورند.

منظومه شمسی

منظومه شمسی یک سامانه‌ی شامل خورشید، سیارات، قمرها، کوییدا، مذنب‌ها و سایر اجسام فضایی است که به دور خورشید در حرکت هستند. خورشید به عنوان مرکز منظومه شمسی شناخته می‌شود و تمام سیارات به دور آن در حرکت هستند.

منظومه شمسی شامل هشت سیاره است که به ترتیب فاصله از خورشید به نام‌های زیر شناخته می‌شوند: مریخ، زهره، زمین، مشتری، زحل، اورانوس، نپتون و پلوتو. همچنین، منظومه شمسی دارای بیش از ۱۵۰ قمر و بیش از ۵۰۰۰ مذنب است.

هر سیاره دارای خصوصیات منحصر به فردی است. برای مثال، زمین دارای جاذبه قوی است که موجب حفظ جو و اقیانوس‌های زمین می‌شود. مشتری بزرگترین سیاره در منظومه شمسی است و دارای ۶۷ قمر است. زحل دارای حلقه‌های بزرگ و زیبایی است که از ذرات یخی و سنگین تشکیل شده‌اند.

قمرها نیز دارای ویژگی‌های خاصی هستند. برای مثال، قمر ما به نام ماه دارای سطح صخره‌ای است و دارای کراترهای بسیاری است که نشان‌دهندهٔ ضربه‌هایی هستند که در گذشته به آن وارد شده‌اند. قمر اورانوس به نام میراندا دارای جبهه‌های بسیار بلند است که نشان دهندهٔ فعالیت‌های زمین‌ساختی در گذشته است.

مذنب‌ها نیز اجسام فضایی هستند که به شکل یک کرهٔ یخی و غباری هستند. آن‌ها در اثر جاذبهٔ سیارات و قمرها به دور خورشید حرکت می‌کنند. وقتی یک مذنب به دور خورشید حرکت می‌کند، بخشی از یخ و غبار آن به شکل دم‌های بلندی که در پشت سر مذنب قرار می‌گیرند، به فضا پرتاب می‌شود.

منظومه شمسی یک جایگاه بسیار مهم در کیهان دارد. برای مثال، خورشید به عنوان منبع اصلی انرژی برای زمین و سایر سیارات عمل می‌کند. همچنین، منظومه شمسی به عنوان یک آزمایشگاه بزرگ برای بررسی رفتار سیارات و قوانین فیزیکی در فضا عمل می‌کند.

سیاره های منظومه شمسی

منظومه شمسی، سیستم شمسی که شامل خورشید و تمامی سیارات، قمرها، کوییده‌ها، مذنب‌ها و سایر جسم‌های کوچک است، در فضا قرار دارد. این سیستم به عنوان یکی از بزرگترین و پیچیده‌ترین سیستم‌های فضایی در جهان شناخته می‌شود. در ادامه، به معرفی سیارات منظومه شمسی پرداخته خواهد شد.

۱- خورشید: خورشید، ستاره مرکزی منظومه شمسی است که به عنوان یکی از بزرگترین جسم‌های فضایی در جهان شناخته می‌شود. این ستاره، نور و گرمای لازم برای حفظ حیات در سیارات منظومه شمسی را فراهم می‌کند.

۲- عطارد: عطارد، سیاره‌ای کوچک با قطر ۴۸۰۰ کیلومتر و دور زدن خورشید در مدت ۸۸ روز است. این سیاره، در نزدیکی خورشید قرار گرفته و دارای دمای بسیار بالایی است.

۳- ونوس: ونوس، سیاره‌ای مشابه به زمین با قطر ۱۲۰۰۰ کیلومتر و دور زدن خورشید در مدت ۲۲۵ روز است. این سیاره دارای جوی غلیظ و دمای بسیار بالایی است.

۴- زمین: زمین، سیاره ما با قطر ۱۲۷۵۰ کیلومتر و دور زدن خورشید در مدت ۳۶۵ روز است. این سیاره، تنها سیاره‌ای است که بر روی آن حیات وجود دارد.

۵- مریخ: مریخ، سیاره‌ای با قطر ۶۷۹۰ کیلومتر و دور زدن خورشید در مدت ۶۸۷ روز است. این سیاره دارای جوی نازک و دمای پایینی است.

۶- مشتری: مشتری، بزرگترین سیاره منظومه شمسی با قطر ۱۴۲۹۰۰ کیلومتر و دور زدن خورشید در مدت ۱۲ سال است. این سیاره دارای جوی بسیار ضخیم و بادهای شدید است.

۷- زحل: زحل، سیاره‌ای با قطر ۱۲۷۰۰۰ کیلومتر و دور زدن خورشید در مدت ۲۹ سال است. این سیاره دارای حلقه‌های بزرگ و زیبایی است که از یخ‌ها و غبار درست شده‌اند.

۸- اورانوس: اورانوس، سیاره‌ای با قطر ۵۰۰۰۰ کیلومتر و دور زدن خورشید در مدت ۸۴ سال است. این سیاره دارای حرکت عجیب و معکوس در مدار خود است.

۹- نپتون: نپتون، سیاره‌ای با قطر ۴۸۰۰۰ کیلومتر و دور زدن خورشید در مدت ۱۶۵ سال است. این سیاره دارای جوی بسیار ضخیم و بادهای شدید است.

۱۰- پلوتو: پلوتو، سیاره‌ای کوچک با قطر ۲۳۰۰ کیلومتر و دور زدن خورشید در مدت ۲۴۰ سال است. این سیاره، در سال ۲۰۰۶ از لیست سیارات منظومه شمسی خارج شد و به عنوان یک کوییده شناخته می‌شود.

حقایقی کوتاه دربارهٔ راه شیری

نوع کهکشان: مارپیچ میله‌ای

سن: ۱۳٫۶ میلیارد سال (و همچنان در حال افزایش)

اندازه: پهنه‌ای به گستردگی ۱۰۰ هزار سال نوری

تعداد ستاره‌ها: نزدیک به ۲۰۰ میلیارد

زمان لازم برای یک چرخش: ۲۵۰ میلیون سال

به گفته رصدخانه لاس کامبرس، قرص کهکشان ما نزدیک به ۱۰۰ هزار سال نوری قطر و تنها ۱۰۰۰ سال نوری ضخامت دارد.

همچنان که زمین به دور خورشید می‌چرخد، منظومه شمسی نیز به دور مرکز کهکشان راه شیری می‌چرخد. با وجود اینکه منظومه شمسی ما با سرعتی نزدیک به ۸۲۸ هزار کیلومتر در ساعت در فضا به پیش می‌رود، اما تقریباً ۲۵۰ میلیون سال طول می‌کشد تا یک دور آن کامل شود.

گفتنی است آخرین باری که سیاره ما در این موقعیت قرار داشت، دایناسورها تازه در حال پیدایش بودند و پستانداران هنوز تکامل نیافته بودند.

اگر مرکز کهکشان راه شیری را یک شهر فرض کنیم، ما در حومه شهر زندگی می‌کنیم؛ در فاصله ۲۵ هزار تا ۳۰ هزار سال نوری از مرکز شهر.

زندگی در حومه شهر خوش می‌گذرد. ما خود را در یکی از محله‌های کوچکتر، بازوی شکارچی-سیگنوس، می‌بینیم که بین بازوهای بزرگ‌تر پرسئوس و کارینا-کمان قرار گرفته است. اگر بخواهیم به سمت داخل به سمت مرکز شهر حرکت کنیم، به بازوهای Scutum-Centaurus و Norma برمی‌خوریم.

در یک شب صاف و عاری از آلودگی نوری، می‌توانیم نگاهی اجمالی به نورهای درخشان شهر کهکشانی در آسمان شب داشته باشیم. پنجره ما به جهان، این نوار به رنگ سفید شیری مملو از ستارگان، غبار و گازی است که کهکشان ما نام خود را از آن گرفته است.

در قلب کهکشان راه شیری، سیاهچاله‌ای غول‌پیکر به نام Sagittarius A* قرار دارد. این موجود با جرمی نزدیک به ۴ میلیون برابر جرم خورشید، هر چیزی را که خیلی به آن نزدیک شود، به طرف خود می‌کشد.

در واقع این سیاهچاله مواد ستاره‌ای فراوانی را به‌سوی خود جذب می‌کند که به آن امکان می‌دهد به یک غول تبدیل شود. در سال ۲۰۲۲، برای نخستین‌بار و از طریق تکنیکی نوآورانه که به ما امکان می‌داد سایه سیاهچاله را مشاهده کنیم، از این موجود شکموی واقع در هسته کهکشان‌مان تصویربرداری کردیم.