قدیمی ترین ماده ی موجود در منظومه ی شمسی پیدا شد؟

در این مطلب ماده ای را به شما معرفی می کنیم که قدیمی ترین ماده ی منظومه ی شمسی نام گرفته است. با ما همراه باشید.

شهر Murchison در ایالت ویکتوریا استرالیا با جمعیت هزار نفری خود  یکی از مهم ترین مناطق در تاریخ ستاره شناسی و علم نجوم در دنیا شناخته می شود. ذرات ریز کیهانی مربوط به شهاب سنگی که در سال ۱۹۶۹ با زمین برخورد کرد بر نواحی جنوبی این شهر در استرالیا فرود آمد. چندین دهه بعد محققان به وجود خُرده های نوعی گَرد ستاره ای درون این ذرات کشف کردند و به این عقیده رسیدند که قدیمی ترین ماده ی موجود در هستی را پیدا کرده اند.

محققان در آزمایشات و بررسی ها، ذراتی با قدمت ۵ تا ۷ میلیارد سال  یافته اند که حتی از خود منظومه خورشیدی  که ۴.۵ میلیارد سال پیش شکل گرفته است قدیمی تر محسوب می شوند.

فیلیپ هک متخصص ژئوفیزیک موزه تاریخ طبیعی Field در شیکاگو و از نخستین مولفان این مقاله در اینباره بیان کرد:

این یکی از هیجان انگیز ترین پژوهش هایی است که تابحال انجام داده ام. اینها قدیمی ترین مواد جامدی هستند که تا به حال روی زمین پیدا شده و به ما نشان می دهند که ستاره ها چطور در کهکشان ما شکل گرفته اند.

این پژوهش که نتایج آن در نشریه یافته های آکادمی ملی علوم آمریکا منتشر شد نشان می دهد که چطور هک با همراهی جمعی دیگر از محققان ۴۰ دانه گَرد ستاره ای به دست آمده از شهاب سنگ سقوط کرده در Murchison را مورد بررسی قرار دادند. آنها برای تشخیص عمر دانه ها ایزوتوپ های عنصر نئون را که در فضا با پرتوهای کیهانی تعامل داشتند مورد مطالعه قرار دادند.

در برابر پرتوهای کیهانی که ذراتی پر انرژی هستند ، قرار گرفتن و در عالم هستی سیر کردن باعث ایجاد این ایزوتوپ های نئون می شود. دانشمندان با بررسی فراوانی این ایزوتوپ ها سن گردهای ستاره ای را محاسبه کرد.

آنها در مقاله خود آورده اند که دانه های گرد ستاره ای همزمان با حرکت شهاب سنگ Murchison در فضا و برخورد آن با زمین به درون آن راه پیدا کرده اند. در بررسی ها مشخص شد بخش اعظمی از دانه های گرد ستاره ای پیش از تولد خورشید (۴.۶ میلیارد سال پیش) شکل گرفته اند و چندین عدد از آنها قدمتی بیش از ۵ میلیارد سال دارند.

از آنجایی که این گردهای ستاره ای قدمت بالایی دارند میتوانند اطلاعات ارزشمندی را در مورد منظومه خورشیدی و دوران پیش از آن در اختیارمان قرار دهند.

هک در ادامه صحبت های خود گفت:

تعداد دانه های جوان بیشتر از میزان مورد انتظار ماست. فرضیه ما این است که بخش اعظمی از این دانه ها در مرحله شکل گیری ستاره ای ایجاد شده اند. در واقع پیش از شکل گیری خورشید زمانی وجود داشته که ستاره ها با تناوب بیشتری نسبت به حالا متولد می شدند و این دانه ها مربوط به آن دوران هستند.