موجودات فرازمینی از خیال تا واقعیت

هر چند زمانی غیر عادی به نظر می‌رسید، اما اکنون جستجو برای یافتن هوشمندی فرازمینی به طور وسیعی مورد توجه قرار گرفته و به یک رشته علمی تبدیل شده است. این رشته با علوم متفاوت از قبیل نجوم ، فیزیک ، شیمی ، فناوری اطلاعات و زیست شناسی درگیر است. پیشتر پژوهشگران این رشته برای گوش دادن به سیگنالهای مصنوعی که از فضا می‌آیند، از تلسکوپهای رادیویی استفاده می‌کردند. این در حالی است که تعداد اندکی نیز در جستجوی روش‌های انتقال لیزری هستند. هر پیام آگاهانه‌ای ، باید به شکلی که بتوان آن را رمزگشایی کرد. بشر زمینی قبلا پیام‌های خود را فرستاده است ولی همچنان در جستجوی دریافت سیگنالی از فضا است. راستی فکر کرده‌اید که امکان دارد در حالی که این مقاله را می‌خوانید کاوشگر ویجر پیامی بفرستد که نشان دهنده برخوردش با موجودات زنده و هوشمند فضایی باشد؟ آیا از شنیدن چنین خبری خوشحال شده‌اید؟ حدود نیم قرن پیش (در دهه ۱۹۵۰ میلادی) و در اوایل پیدایش نجوم رادیویی ، جوانی بنام فرانک دریک متوجه شد، تلسکوپهای رادیویی ابزار ایده آلی برای ارتباط مخابراتی با موجودات فرازمینی به شما می‌روند. ابزاری که می‌توانند سیگنالها را دریافت کنند و سیگنالی بفرستند. دیری نپایید که ستاره شناسان دیگری نیز در این کار تحقیقی به دریک پیوستند. پیشنهاد جاه طلبانه آنان طرح سایکلوپس بود، که برا اساس آن یک ردیف ۱۵۰۰ واحدی از تلسکوپهای رادیویی کنار هم قرار می‌گرفتند. اما این طرح آنقدر پرهزینه بود که از حد تخته رسم بیرون نرفت. در سال ۱۹۷۴ ، تلسکوپ رادیویی آرسیبوه واقع در پورتوریکو پیامی به ستارگان فرستاد. این پیام شامل ۱۶۷۹ پالس قطع و وصل بود که به سوی خوشه کروی M13 گوی متراکمی از ستارگان که با ما ۲۵ هزار سال نوری فاصله دارند نشانه روی شد. یک موجود هوشمند فضایی خواهد فهمید که عدد ۱۶۷۹ حاصل ضرب عدد ۲۳ در ۷۳ است که به صورت پالس در مستطیلی به عرض ۲۳ ستون و طول ۷۳ ردیف قرار گرفته است. این مستطیل ، دیاگرام تصویری را می‌سازد که بیانگر مبانی حیات روی کره زمین است. موج رادیویی پیام آرسیوه را حمل می‌کنند. این اشعه می‌تواند با سرعت نور ، حتی در پرغبارترین نواحی فضا حرکت کند و برای مخابرات فرازمینی نیز مناسب است. ناسا پروژه ستی را در سال ۱۹۹۲ میلادی اعلام کرد، اما وقتی سیاستمداران این پروژه را لغو کردند، دانشمندان بوجه خاصی را دریافت کرده و با تغییر نام پروژه ، آن را فونیکس خواندند. آنها پژوهش خودرا در «گرین بنک» واقع در ویرخبیای غربی متمرکز کردند، اما تلسکوپهای سراسر جهان را مورد استفاده قرار دادند. ستی در سال ۱۹۵۹ که یعنی هنگامی که کپسی کوکنی و فیلیپ مورسیون مقاله در جستجو برای مخابرات بین ستاره‌ای ، را در روزنامه علمی نیچر انتشار دادند، آغاز شد. در سال ۱۹۶۵ ، فرانک دریک ، پروژه “ازما” را آغاز کرد که نخستین کارش تلسکوپ رادیویی برای سیگنالهای مصنوعی بود. کاوشگران مشتری و زحل به نام‌های پایونیر ۱۰ و ۱۱ در سال‌های ۱۹۷۲ و ۱۹۷۳ در حالی پرتاب شدند که هر یک پلاک حکاکی شده‌ای را با پیام اولیه‌ای از زمین همراه داشتند، با این قصد که این پیام‌ها توسط هر موجود فرازمینی که ممکن است با این کاوشگران بعد از خروج از منظومه شمسی برخورد کند، خوانده شود.

در سال ۱۹۷۷ ، یک تلسکوپ رادیویی واقع در اوهایو ، سیگنال(Wow )را دریافت کرد. این قویترین و نامشخص‌ترین پیام بود و دیگر هرگز دریافت نشد.

دانشمندان در تلاشند به خاطر افزایش سر و صدای الکترونیکی ، ستی را در طرف دور یا نامرئی ما ، قرار دهند تا از تداخل صداهای روی زمین دور باشد. به این منظور دانشمندان ستی ، حتی مکانی را پیدا کرده‌اند که واقع در دهانه ۱۰۰ کیلومتری ساها در ماه است.