تعداد کهکشان های شناخته شده و کشف شده موجود در جهان

جهان هستی، به عنوان یکی از بزرگترین و پیچیده‌ترین سیستم‌های موجود در فضا، همواره مورد توجه و بررسی محققان فضایی قرار گرفته است. جهان هستی شامل همه موجودات و اجسام فضایی موجود در آن است که شامل کهکشان‌ها، ستارگان، سیارات، سیاه‌چاله‌ها، گرد و غبار، گازها و دیگر اجسام فضایی است.

کهکشان‌ها، به عنوان بخش مهمی از جهان هستی، در اندازه‌ها و شکل‌های مختلفی وجود دارند. بعضی از کهکشان‌ها به شکل صفحه‌ای صاف و بعضی به شکل کروی یا بیضی شکل هستند. همچنین، برخی کهکشان‌ها دارای بازتاب نور قوس قزحی هستند که به عنوان کهکشان‌های قوس قزحی شناخته می‌شوند.

ستارگان، به عنوان یکی از اجزای مهم جهان هستی، در سطح‌های مختلفی در کهکشان‌ها قرار دارند. بعضی از ستارگان به تنهایی و بعضی دیگر به صورت گروهی در کهکشان‌ها وجود دارند. همچنین، ستارگان می‌توانند در اندازه‌ها و رنگ‌های مختلفی وجود داشته باشند که هر کدام نقش مهمی در تکامل کهکشان‌ها دارند.

سیارات، به عنوان اجزای دیگر جهان هستی، نیز در کهکشان‌ها وجود دارند. سیارات می‌توانند در اندازه‌ها و خصوصیات مختلفی وجود داشته باشند که هر کدام نقش مهمی در تکامل کهکشان‌ها دارند. برخی از سیارات، شامل سیارات زمینی مانند زمین، شرایط مناسب برای پیدا کردن حیات را فراهم می‌کنند.

سیاه‌چاله‌ها، به عنوان یکی از اجزای پیچیده جهان هستی، در کهکشان‌ها وجود دارند. سیاه‌چاله‌ها نقش مهمی در تکامل کهکشان‌ها دارند و می‌توانند باعث جذب ستارگان و سایر اجسام فضایی شوند.

گرد و غبار و گازها، به عنوان اجزای دیگر جهان هستی، در کهکشان‌ها وجود دارند. این اجسام فضایی می‌توانند باعث تشکیل ستارگان و سایر اجسام فضایی شوند و نقش مهمی در تکامل کهکشان‌ها دارند.

با توجه به پیچیدگی و تنوع اجزای مختلف جهان هستی، بررسی آن به عنوان یکی از موضوعات مهم در فیزیک فضایی و نجوم شناخته می‌شود. محققان فضایی همواره به دنبال بررسی و تحلیل جزئیات مختلف جهان هستی هستند تا بتوانند به درک بهتری از این سیستم پیچیده دست پیدا کنند.

کهکشان چیست؟

کهکشان‌ها، ساختارهای غول‌پیکری هستند که از میلیون‌ها ستاره، گاز، گرد و غبار، و سایر اجسام فضایی تشکیل شده‌اند. کهکشان‌ها در جهان بزرگ فضایی به عنوان مهم‌ترین و بزرگترین ساختارهای موجود شناخته می‌شوند.

کهکشان‌ها به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند: کهکشان‌های فرد و کهکشان‌های جفت. کهکشان‌های فرد، که شامل بیش از ۹۰٪ کهکشان‌ها در جهان بزرگ فضایی هستند، در آن‌ها فقط یک ستاره مرکزی وجود دارد. این ستاره مرکزی به عنوان نوکهولای کهکشان شناخته می‌شود و بقیه ستارگان، گاز، گرد و غبار در اطراف آن قرار دارند.

کهکشان‌های جفت، که شامل حدود ۱۰٪ کهکشان‌ها در جهان بزرگ فضایی هستند، دو ستاره مرکزی دارند که به هم مرتبط هستند و به عنوان ستارگان هم‌راه شناخته می‌شوند. بقیه اجسام فضایی در این کهکشان‌ها نیز به دور این دو ستاره مرکزی قرار دارند.

با توجه به این که کهکشان‌ها از میلیون‌ها ستاره تشکیل شده‌اند، آن‌ها به صورت متنوعی در جهان بزرگ فضایی ظاهر می‌شوند. برخی کهکشان‌ها به شکل صفحه‌ای صاف و برخی به شکل کروی یا بیضی شکل هستند. همچنین، برخی کهکشان‌ها دارای بازتاب نور قوس قزحی هستند که به عنوان کهکشان‌های قوس قزحی شناخته می‌شوند.

علاوه بر این، در کهکشان‌ها پدیده‌ای به نام جریان‌های گرمایی وجود دارد که باعث حرکت گاز و گرد و غبار درون کهکشان می‌شود. این جریان‌ها به عنوان جریان‌های کهکشانی شناخته می‌شوند و نقش مهمی در تکامل کهکشان‌ها دارند.

به طور کلی، کهکشان‌ها به عنوان ساختارهای فضایی بسیار پیچیده و زیبا شناخته می‌شوند که محققان فضایی به دنبال بررسی و تحلیل آن‌ها هستند. همچنین، بررسی کهکشان‌ها به عنوان یکی از موضوعات مهم در فیزیک فضایی و نجوم شناخته می‌شود.

تعداد کهکشان ها

سرشماری جدید کهکشان‌های موجود در جهان قابل مشاهده نشان می‌دهد بیش از یک تریلیارد کهکشان در جهان وجود دارند، یعنی ۱۰ برابر بیش از تعدادی که پیش از این تصور می‌شد.

براساس گزارش لایو‌ساینس، گروهی بین‌المللی از اخترشناسان با استفاده از تصاویر ثبت شده از اعماق فضا و دیگر انوع داده‌های ثبت شده توسط تلسکوپ هابل برای ایجاد نقشه‌ای سه‌بعدی از جهان شناخته شده که حاوی ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلیارد کهکشان است، استفاده کردند. تمرکز بیشتر روی داده‌های به دست آمده از دوربین میدان عمیق هابل بود که توانسته دورافتاده‌ترین کهکشان‌های جهان را رصد کند.

پس از آن محققان با به کار گرفتن مدل‌های محاسباتی جدید موقعیت احتمالی کهکشان‌هایی که شاید تاکنون تصویر آنها ثبت نشده‌‌باشد را محاسبه کردند و به این نتیجه رسیدند احتمالا تعداد کهکشان‌های موجود در جهان ۱۰ برابر رقمی است که پیش از این تعیین شده‌بود، اما به دلیل کم‌نور بودن یا دور بودن این کهکشان‌ها،‌تا به امروز امکان رصد آنها فراهم نیامده‌است.

به گفته کریستوفر کانسلیس استاد فیزیک اخترشناسی دانشگاه ناتینگهام در لندن که هدایت این پروژه را به عهده داشته‌است می‌گوید دانستن اینکه هنوز ۹۰ درصد از کهکشان‌های جهان ناشناخته‌اند، ذهن را مغشوش می‌کند، چه کسی می‌داند که با استفاده از نسل بعدی تلسکوپ‌ها چه پدیده‌های جالب توجهی می‌توان در میان کهکشان‌های ناشناخته یافت؟

نگاه کردن به اعماق فضا به معنی نگاه کردن به گذشته نیز هست، زیرا نور برای پیمودن فواصل کیهانی زمان طولانی را طی می‌کند. محققان در بخشی از این تحقیق به فواصلی بسیار دورافتاده در ۱۳ میلیارد سال نوری چشم دوختند. نگاه کردن به چنین نقطه دورافتاده‌ای در فضا به محققان امکان داد تا به تکه‌هایی از روند تکامل جهان از ۱۳ میلیارد سال پیش تا کنون نگاه کنند، دورانی که تنها ۱۰۰ میلیون سال از انفجار بزرگ فاصله داشته‌است.

محققان دریافتند که جهان اولیه نسبت به جهان امروزی کهکشان‌های بیشتری داشته‌است. کهکشان‌های دورافتاده کهکشان‌های کوتوله و کم نوری بوده‌اند که به تدریج و با تکامل یافتن جهان با یکدیگر تلفیق شده . کهکشان‌های بزرگتری را ایجاد کرده‌اند.

کانسلیس در بیانیه‌ای مجزا درباره نتیجه این تحقیق گفت: نتایجج به دست آمده از این رو بسیار حیرت‌انگیز است که ما می‌دانیم طی ۱۳٫۷ میلیارد سال تکامل جهان هستی پس از انفجار بزرگ، کهکشان‌ها رشد کرده و با یکدیگر تلفیق شده‌اند. یافتن کهکشان‌های بیشتر در گذشته نشاندهنده این موضوع است که روند تکاملی شدیدی به وقوع پیوسته است که به واسطه آن کهکشان‌ها با یکدیگر ترکیب شده و در نتیجه تعداد آنها از گذشته تاکنون کاهش یافته‌است.

گونه‌های کهکشان از دید ریخت‌شناسی

کهکشان نامنظم

کهکشان‌های ناهمگون یا بی قائده هیچ شکل یا ساختار سامان‌مندی ندارند، آنها دارای جرم بیشتری از کهکشان‌های دیگر هستند و بیشتر ستاره‌های موجود در آنها دارای طول عمر کم و درخشان می‌باشند. با وجود اینکه بسیاری از کهکشان‌های ناهمگون در بر گیرنده نواحی تابان گازی هستند که ستاره‌ها در آنها ساخته می‌شوند، بیشتر گاز میان ستاره‌ای کهکشان‌ها بایستی فشرده شوند تا ستاره‌های تازه‌ای بسازند. نزدیک به پنج درصد از هزار کهکشان درخشان را کهکشان‌های ناهمگون تشکیل می‌دهند. این در حالی است که یک چهارم کهکشان‌های شناخته شده نیز کهکشان‌های ناهمگون هستند.

کهکشان مارپیچی

کهکشان‌های مارپیچی دارای بازوهایی هستند که شکلی مارپیچی در پیرامون بر برآمدگی میانه‌ای یا هسته، قرصی ایجاد می‌کنند که چرخش هسته با چرخش بازوهای آن همراه می‌شود. جوان‌ترین ستاره‌های کهکشان‌های مارپیچی در بازوهای کم توده یافت می‌شوند و ستاره‌های کهن بیش تر در هسته فشرده جای دارند. کهن‌ترین ستاره‌ها در هاله‌های کروی پراکنده جای دارند و پیرامون قرص کهکشانی را فرا گرفته‌اند. این بازوها همچنین دارای غبار و گاز فراوانی هستند که منجر به ساخته شدن ستاره‌های تازه می‌شود.

کهکشان مارپیچیِ میله‌ای

یک کهکشان مارپیچی میله‌ای دارای یک هسته برآمدگی میانه‌ای کشیده شده و میله‌ای شکل است. همزمان با چرخش هسته این طور به نظر می‌رسد که در هر سوی هسته یک بازو نیز می‌چرخد. برخی ستاره‌شناسان بر این باورند که کهکشان راه شیری نیز یک کهکشان مارپیچی میله‌ای است. شکل کهکشان‌های مارپیچی و کهکشان‌های مارپیچی میله‌ای از کهکشان‌های با برآمدگیهای میانه‌ای بزرگ با بازوهای نه چندان به هم پیوسته تا کهکشانهای با برآمدگی‌های مرکزی کوچک و بازوهای آزاد متغیر است. اگر چه کهکشان‌های مارپیچی و مارپیچی میله‌ای پیش از این به عنوان دو گونه کهکشان جدا دسته‌بندی می‌شدند، ولی امروزه ستاره‌شناسان آنها را همانند می‌دانند.

کهکشان بیضوی

کهکشان‌های بیضوی از دید شکل، از شکل بیضی‌گون (شبیه توپ راگبی) تا شکل کروی متغیر هستند و اشکالی میان این دو نیز یافت می‌شوند. برعکس کهکشان‌های دیگر که نوری آبی از ستاره‌های فروزان و کم عمر منعکس می‌کنند، کهکشان‌های بیضوی زرد رنگ دیده می‌شوند. علت این امر ساخته شدن ستاره‌ها در این کهکشان‌ها می‌باشد که در نتیجه کمابیش همه نور آنها از ستاره‌های غول سرخ که دارای طول عمر زیادی هستند به دست می‌آید.

کهکشان راه شیری

کهکشان راه شیری کهکشانی است که ما زمینیان در آن زندگی می‌کنیم. این کهکشان به شکل نوار درخشانی که آسمان را دور می‌زند و با استوای سماوی ۶۳ درجه زاویه می‌سازد. در شب‌های تاریک بدون ماه با چشم غیر مسلح دیده می‌شود.