سحابی
به ابر عظیمی از غبار، گاز و پلاسما در فضاهای میانستارهای، سَحابی یا اَبری گفته میشود. سحابیها محل تولد ستاره ها هستند.
سحابیها را بر پایه نحوه درخشانیشان به دستههای زیر بخش میکنند:
سحابی گسترده که در اثر نور ستارگان نزدیک به آن میدرخشد.
سحابی گسیلشی یا نشری، که دارای خطوط گسیلشی هستند که از خود آنها تابیده میشود. دو گونه اصلی از این سحابیها منطقه اچ۲ (H II) و سحابیهای سیارهای هستند.
سحابی بازتابی که نورشان از بازتابش نور ستارگان نزدیک پدید آمدهاست. برای نمونه سحابیشدگی انجیسی ۱۴۳۵ (NGC 1435) که در پیرامون خوشه پروین جای گرفته است.
سحابی سیارهنما پوستههای فشرده گاز هستند که در پیرامون یک ستاره مرده قرار گرفته اند. نگا.: نواختر
تهماندههای ابرنواختری معمولاً در حال دور شدن از ستاره مادر خود هستند و در پی برخورد به غبار و گاز کهکشانی آهستهروندهتر داغ میشوند.
سحابی انکساری که ذرات غبار نور را منعکس نمیکنند، بلکه متواری میکنند. نور قرمز میتواند آسانتر از نور آبی از ابر غبار بگذرد، پس نور آبی بیشتر پراکنده میشود، این امر موجب آبی شدن آن ابر میشود. دلیل آبی بودن رنگ آسمان نیز همین میباشد.
سحابی تاریک بینور و درخشش است. این سحابیها زمانی آشکار میشوند که جلوی دیگر ستارگان یا سحابی ها را بگیرند. نمونههای معروف: سحابی سر اسب در صورت فلکی شکارچی و سحابی کیسه ذغال در صورت فلکی صلیب جنوبی.
سحابی خارج کهکشانی تودههای عظیم و پیوسته گازی نیست، بلکه مجموعهای است از ستارگانی شبیه ستارگان کهکشان . رصدهای انجام شده نشان میدهد خاصیت طیفی نوری که از این سحابیها صادر میشود، بسیار شبیه به نوری است که از خورشید خود ما خارج میگردد. بنابراین درجه حرارت متناظر با چنین صدور نوری نمیتواند با درجه حرارت سطحی خورشید اختلاف فراوان داشته باشد و این درجه حرارت بایستی به چند هزار درجه برسد. اگر این سحابیها واقعا تودههای غول پیکر گاز پیوستهای بودند که درجه حرارت سطحی آنها همان درجه حرارت سطحی خورشید بود، ناچار میبایستی نوری که از آنها صادر میشود با وسعت سطح یعنی با مربع یکی از ابعاد آنها متناسب باشد.
تبلیغات
با ما صفحه اول گوگل را تجربه کنید خرید بک لینک ، بک لینک