مرگ ستارگان به واسطه نیروی جاذبه سیاه چاله های فضایی

 یکی از بدترین فرجام ها در کیهان این است که یک ستاره به سیاهچاله ابرجرم نزدیک می شود و به دلیل نیروی بسیار عظیم جاذبه از سمت سیاهچاله این ستاره از هم متلاشی می شود و در سیاهچاله فرو می افتد.

به گزارش msn، این رویداد متلاشی شدن ستاره را رویداد اختلال کشندی (TDE) می گویند، و محققان اکنون دریافتند که این نوع مرگ ستاره ای بسیار متداول تر از آن است که ما قبلا تصور می کردیم.

به گزارش آکاایران: تاکنون TDE تنها در بازدیدهای آسمانی و در منظومه های ستاره ای بزرگ شامل هزاران کهکشان مشاهده شده است. به همین دلیل ستاره شناسان استدلال کردند که این رویدادهای بسیار دور به طور باورنکردی نادر بودند و ممکن است طی ۱۰۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰۰ سال تنها یکبار در کهکشان اتفاق بیفتند.

اما یک گروه از دانشگاه شفیلد در انگلستان علائمی از TDE را در بازدید آسمان های کوچک تر، تنها با ۱۵ کهکشان در طول دوره ۱۰ ساله یافتند.

اگر چنین چیزی درست باشد، این کشف اتفاقی اشاره دارد بر اینکه TDEها می توانند ۱۰۰ برابر بیشتر از آنچه قبلا تخمین زده شده است تکرار شوند که این موضوع شرایط خاصی را فراهم می کند.

هر کدام از این ۱۵ کهکشان دستخوش یک برخورد کیهانی با کهکشان همسایه می شوند.

یافته های عجیب دانشمندان نشان می دهند که هنگامی که کهکشان ها برخورد می کنند میزان TDEها به طور چشمگیری افزایش می یابند. این موضوع احتمالا به سبب آن است که برخوردها باعث می شوند دو کهکشان با هم ادغام شوند و تعداد زیادی از ستارگان نزدیک به مرکز سیاهچاله ابرجرم تشکیل شوند.

گروه محققان ابتدا در سال ۲۰۰۵ این ۱۵ کهکشان برخوردی را مشاهده کردند، اما زمانی که ۱۰ سال بعد دوباره بررسی کردند با چیزهای غیرعادی مواجه شدند.

آن ها در سال ۲۰۱۵ نمونه را دوباره مشاهده کردند و متوجه شدند که آن کهکشان F01004-2237 کاملا متفاوت به نظر می رسید.

کهکشان F01004-2237 در جایی واقع شده که ۱٫۷ بیلیون سال نوری با زمین فاصله دارد، این همان کهکشانی است که کهکشان فوق العاده درخشان مادون قرمز نامیده شده است، این منظومه ستاره ای دارای ستارگانی است که در مادون قرمز ۱۰۰۰ برابر روشن تر از کهکشان های دیگر مانند راه شیری هستند.

دلیل این روشنایی زیاد آن است که درواقع این ستارگان از برخورد دو کهکشان مجزا به وجود آمده اند، با ادغام دو کهکشان سرعت تشکیل آن ستاره ها افزایش یافته است (با نام مستعار کهکشان ستارگان انفجاری).

اما داده های سال ۲۰۱۵ مقادیر بالای روشنایی که انتظار می رفت را نشان ندادند و این بدان معناست که از سال ۲۰۰۵ اتفاقاتی برای کهکشان رخ داده است.

چنین چیزی دانشمندان را وادار کرد که سراغ داده های بازدید آسمانی کاتالینا بروند که روشنایی اجسام را در آسمان در طول زمان نشان می دهد.

آن ها دریافتند که در سال ۲۰۱۰ روشنایی F01004-2237 به طور چشمگیری شراره زد.

طبق گفته گروه این شراره یک ابرنواختر نبود، همچنین این نمی توانست نور حاصل از گرم شدن مقدار ماده کوچکی حین افتادن در سیاهچاله ابرجرم باشد، بلکه این شراره مشخصه TDE بود.

اگر گفته آن ها صحیح باشد، این امکان وجود دارد که TDEها آنچنان هم که فکر می کردیم نادر نیستند، اما هیچ کس مطمئن نیست که این داده های محدودی که از F01004-2237 وجود دارد بتواند این اظهارات گروه را تایید کند.

کشف TDE در کهکشان ستارگان انفجاری یک کشف مهم است که تا بحال کسی به آن دست نیافته بود.

با این وجود مشاهدات بیشتری لازم است تا اثبات کند که این TDE که گفته شد همان TDE واقعی است.

اگر مشاهدات متعاقب بتوانند این موضوع را تایید کنند که این TDE همان TDE واقعی است، سپس اظهارات بزرگتر می شوند.

این می تواند بدان معنا باشد که مرگ ستارگان پدیده رایج تری است که به علت ادغام کهکشان اتفاق می افتد و این یافته می تواند اطلاعات جدیدی درباره شکل گیری سیاهچاله های ابرجرم به ما بدهد.

با تصور اینکه TDE رویدادی رایج است می توانیم به این موضوع پی ببریم که بخشی از جرم سیاهچاله ها می تواند به دلیل فروافتادن و انباشته شدن ستارگان باشد.

ما باید منتظر بمانیم تا ببینیم تحقیقات آینده درباره این فرضیه چه خواهند گفت، اما دانشمندان هیچ شکی درباره نور نشات گرفته از F01004-2237 ندارند.

برای ایجاد تابش هلیومی مانند این تابش، مقدار انرژی بسیار زیادی لازم است.

تنها تعداد کمی از فرایندها هستند که می توانند این مقدار زیاد انرژی را در مقیاس کهکشان مانند انفجار ستاره ای ابرنواختر یا TDE فراهم کنند. در این مورد که کهکشان شراره می زند احتمال ایجاد ابرنواختر وجود ندارد بنابراین TDE به عنوان تنها رویداد ممکن باقی می ماند.