غبار میان ستاره ای

اختر شناسان بیش از ۳۰سال است که اثرات لایه ی کاملا گسترده ای از غبار میان ستاره ای کشف کرده اند که خورشید و اکثر ستارگان را در بر گرفته است .غبار از روی اثری که بر نور ستارگان دور دست دارد آشکار شد اختر شناسان پی بردند که ستارگان با رده ی طیفی مشابه و رنگ واقعی همانند به رنگ های متفاوتی رصد می شوند که به فاصله ی آن ها بستگی دارد هر ستاره که دور تر است قرمز تر دیده می شود محتملترین علت این اثر جذب نور توسط غبار میان ستاره ای است .ذرات ریز غبار تابش های با طول موج کوتاه را بیشتر از تابش های طول موج بلند جذب و پراکنده می کنند از این رو نور رسیده از یک ستاره ی دور دست بیشتر تابش آبی خود را از دست می دهد ولی تابش قرمز آن با کاهش کمتری مواجه می شود .به همین سبب هنگام اندازه گیری از زمین رنگ ستارگان به طور غیر معمولی قرمز تر دیده می شود .

با قرمز تر شدن نور توسط غبار ستاره کم سوتر و تاریک تر به نظر میرسد . آزمایش ها نشان می دهد که ستاره به ازای هر ۱۰۰۰پارسک (۳/۳ هزار سال نوری ) فاصله از زمین حدود نصف نور خود را به سبب وجود غبار از دست می دهد در سیستم قدر نجومی این مقدار کاهش معادل ۷۵ درصد تغییر در قدر ستاره می شود در هر ۱۰۰۰ پارسک است عدد فوق میانگین کاهش در اطراف خورشید را نشان می دهد که بسیار کمتر از جذب عمومی در بخش های کهکشان ما به ویژه در راستای مرکز کهکشان است در این راستا ستارگان تنها در فاصله ی چند هزار سال نوری به کلی از نظر پنهان می شود ستاره ای در مرکز کهکشان که در فاصله ی حدود ۱۰۰۰۰پارسک (۳۳۰۰۰سال نوری ) دارد ۲۰ قدر کم سو تر دیده می شود یعنی شدت نور آن با عامل ۱۰۰ میلیون بار کاهش می یابد بنابراین تنها حدود یک میلیونوم یک درصد از نور آن به زمین می رسد و بقیه توسط غبار میان ستاره ای جذب یا پراکنده می شود .به سبب اثر غبار منابع نوری دوردست درکهکشان نیز در طول موج های اپتیکی غیر قابل مشاهده اند و کسب اطلاعات در مورد آن ها صرفا از اندازه گیری های تابش های فرو سرخ و امواج رادیویی امکان پذیر است

ابر های غبار

علاوه بر غبار میان ستاره ای که به طور سرتاسری و نسبتا یک نواخت توزیع شده است نواحی وسیعی نیز در کهکشان وجود دارند که چگالی غبار در آن ها بسیار بیشتر از میانگین است و از این رو شکل ابر های غبار و انبوهه های پیچیده ای به خود گرفته اند این ابرها رامیتوان به صورت نواحی تاریک در بخش های مختلف راه شیری دید که ستارگان ورای خود را کم نور یا محو کرده اند

با تعیین رنگ و درخشندگی ستارگان واقع در راستای ابر های غبار می توان ویژگی های آن ها را مورد سنجش قرار داد با این کار فاصله ی ستارگان پشت و جلوی ابر ها به دست می آید و تعیین ویژگی های اپتیکی ابرها غبار ممکن می شود برای نمونه قطر این ابرها از مرتبه ی ۲۵ سال نوری و جرم ذرات غبار مو جود در آن ها تقریبا ۱۰ برابر جرم خورشید است چگالی متوسط حدود (۳× ۱۰ به توان -۲۴) گرم در سانتیمتر مکعب دارند که یک دهم چگالی گاز در یک ناحیه hii یک ناحیه ی معمولی است ابرهای عظیم غبار چگالی بیشتری از این مقدار دارند قطرشان چند صد سالنوری و جرمشان چند صد برابر جرم خورشید است .

کوچکترین آن ها اجرامی غیر قابل تفکیک هستند و قطری بیش از یک سال نوری ندارند و گلوبول (گوی) نام دارند این اجرام توسط اختر شناسی به نام بارتبک کشف شد وبه طور گسترده ای مورد مطالعه قرار گرفت وی به این نتیجه رسید که احتمالا گولوبول ها ارتباطی به شکل گیری ستارگان دارند .

گاهی ابرهای غبار با نواحی وسیع hii و آمیزه های مرکب از گاز و غبار مرتبط اند در واقع معلوم شده است مناطقی که در آن ها مولوکول های میان ستاره ای آشکار می شود همواره انباشته از غبارند غباری که ابرهایی باچگالی زیاد تشکیل می دهند

غبار دور ستاره ای

سومین شکل آشکار شده ی غبار پوششی است از غبار دور ستاره ای که در اطراف ستارگان منفرد یافته می شود گاهی مقدار قرمز شوندگی یک ستاره آن قدر زیاد است که نشان می دهد خود ستاره در یک پوشش بسیار ضخیم از غبار محاط است چنین ستاره هایی از زمین چنان دیده می شوند که گویی ستاره هایی فروسرخی هستند زیرا در بسیاری اوقات رنگشان آن قدر به سرخی میگراید که فقط در طول موج های فروسرخی وضوح می یابند دمای اندازه گیری شده ی بعضی از این اجرام به جای چند هزار درجه چند صد درجه سانتیگراد را نشان می دهد اما در واقع این دمای پوشش غبار اطراف ستاره است

سحابی بازتابی

منبع دیگری که اطلاعات زیادی در مورد غبار میان ستاره ای به دست می دهند ابر های غباری هستند که توسط ستاره ای نزدیک به آن درخشان می شوند و یک سحابی بازتابی را به وجود می آورند این سحابی ها در عکس برداری مستقیم به نواحی hii شباهت دارند ولی تفاوت های زیاد آن ها در مطالعات طیف نمایی آشکار می شود در بیشتر موارد طیف یک ناحیه hii منحصرا از خط های نشری تشکیل شده است که به سبب تحریک اتم های گاز توسط ستارگان محاط در آن ها به وجود آمده اند ولی طیف سحابی نشری همان طیفی است که ستاره ی روشن کننده ی آن دارد درست مانند سیارات که نور خورشید را فقط باز می تابانند و تابشی از خود ندارند غبار نیز نور ستاره را باز می تاباند . چگالی سحابی های بازتابی تقریبا یک ذره غبار در هر ۱۰ به توان ۸ سانتیمتر مکعب از فضاست یعنی معادل یک ذره غبار در حجم یک اتاق بزرگ .

ماهیت و منشا دانه های غبار

با مطالعه ی گشترده ی ویژگی های غبار می توان در باره ی ماهیت فیزیکی و شیمیایی آن نتیجه گیری ها ی بدست آورد .اکثر اطلاعات مهم از مطالعه ی جذب نور توسط غبار به ویژه تابش های فرابنفش به دست می آید . اندازه گیری هایی که اخیرا تلسکوپ های مستقر در فضا انجام داده اند دانش ما راجذب تابش ها به خصوص تابش های نامرئی بخش فرابنفش طیف بسیار غنی کرده است این مطالعات نشان می دهد که احتمالا ذرات غبار از عناصر بسیار معمولی نظیر هیدروژن کربن نیدروژن و اکسیژن ساخته شده اند .

هنوز جزئیات ساختاری این ذرات معلوم نشده است ولی گمان میرود که بخشی از آن ها از اتم های کربن تشکیل میدهند که به صورت گرافیت در آمده اند و احتمالا با یخ یا پوششی یخی از عناصر ذکر شده مخلوط شده اند .

منشا غبار فضای میان ستاره ای هنوز به درستی معلوم نیست ذرات غبار میتوانند در اطراف ستارگان بسیار سرد شکل بگیرند . ممکن است بیشتر غباری که در فضا می بینیم در پوششهای دور ستاره ای شکل گرفته و سپس پراکنده شده اند . همچنین احتمال دارد که این ذرات در نتیجه ی برخورد به هم پیوسته اند و به تدریج از اتم ها و مولوکول ها ساختارهای بزرگی به وجود آورده اند رصد کهکشان های انفجاری نیز نشان می دهد که در فرایند انفجار مقادیر بسیار زیادی غبار شکل می گیرد . چگونگی این شکل گیری هنوز کاملا کاملا ناشناخته است. یک کهکشان رادیویی مانند m82 که احتمالا چندین میلیون سال پیش دچار انفجار آکنده از غبار است و منشا این غبار شاید به نحوی به رویداد انفجاری مربوط باشد .

ماهیت و منشا غبار میان ستاره ای به طور قطعی مشخص نشده است و باید پژوهش های زیادی صورت گیرد تا این جزع مهم فضای میان ستاره ای شناخته شود ولی نقش آن به عنوان یک جزع اساسی در شکل گیری ستارگان آشکار است چرا که در متراکم شد ابر های گاز به صورت ستارگان به عنوان کاتالیزور عمل می کند .

غبار میان ستاره ای

اختر شناسان بیش از ۳۰سال است که اثرات لایه ی کاملا گسترده ای از غبار میان ستاره ای کشف کرده اند که خورشید و اکثر ستارگان را در بر گرفته است .غبار از روی اثری که بر نور ستارگان دور دست دارد آشکار شد اختر شناسان پی بردند که ستارگان با رده ی طیفی مشابه و رنگ واقعی همانند به رنگ های متفاوتی رصد می شوند که به فاصله ی آن ها بستگی دارد هر ستاره که دور تر است قرمز تر دیده می شود محتملترین علت این اثر جذب نور توسط غبار میان ستاره ای است .ذرات ریز غبار تابش های با طول موج کوتاه را بیشتر از تابش های طول موج بلند جذب و پراکنده می کنند از این رو نور رسیده از یک ستاره ی دور دست بیشتر تابش آبی خود را از دست می دهد ولی تابش قرمز آن با کاهش کمتری مواجه می شود .به همین سبب هنگام اندازه گیری از زمین رنگ ستارگان به طور غیر معمولی قرمز تر دیده می شود .

با قرمز تر شدن نور توسط غبار ستاره کم سوتر و تاریک تر به نظر میرسد . آزمایش ها نشان می دهد که ستاره به ازای هر ۱۰۰۰پارسک (۳/۳ هزار سال نوری ) فاصله از زمین حدود نصف نور خود را به سبب وجود غبار از دست می دهد در سیستم قدر نجومی این مقدار کاهش معادل ۷۵ درصد تغییر در قدر ستاره می شود در هر ۱۰۰۰ پارسک است عدد فوق میانگین کاهش در اطراف خورشید را نشان می دهد که بسیار کمتر از جذب عمومی در بخش های کهکشان ما به ویژه در راستای مرکز کهکشان است در این راستا ستارگان تنها در فاصله ی چند هزار سال نوری به کلی از نظر پنهان می شود ستاره ای در مرکز کهکشان که در فاصله ی حدود ۱۰۰۰۰پارسک (۳۳۰۰۰سال نوری ) دارد ۲۰ قدر کم سو تر دیده می شود یعنی شدت نور آن با عامل ۱۰۰ میلیون بار کاهش می یابد بنابراین تنها حدود یک میلیونوم یک درصد از نور آن به زمین می رسد و بقیه توسط غبار میان ستاره ای جذب یا پراکنده می شود .به سبب اثر غبار منابع نوری دوردست درکهکشان نیز در طول موج های اپتیکی غیر قابل مشاهده اند و کسب اطلاعات در مورد آن ها صرفا از اندازه گیری های تابش های فرو سرخ و امواج رادیویی امکان پذیر است

ابر های غبار

علاوه بر غبار میان ستاره ای که به طور سرتاسری و نسبتا یک نواخت توزیع شده است نواحی وسیعی نیز در کهکشان وجود دارند که چگالی غبار در آن ها بسیار بیشتر از میانگین است و از این رو شکل ابر های غبار و انبوهه های پیچیده ای به خود گرفته اند این ابرها رامیتوان به صورت نواحی تاریک در بخش های مختلف راه شیری دید که ستارگان ورای خود را کم نور یا محو کرده اند

با تعیین رنگ و درخشندگی ستارگان واقع در راستای ابر های غبار می توان ویژگی های آن ها را مورد سنجش قرار داد با این کار فاصله ی ستارگان پشت و جلوی ابر ها به دست می آید و تعیین ویژگی های اپتیکی ابرها غبار ممکن می شود برای نمونه قطر این ابرها از مرتبه ی ۲۵ سال نوری و جرم ذرات غبار مو جود در آن ها تقریبا ۱۰ برابر جرم خورشید است چگالی متوسط حدود (۳× ۱۰ به توان -۲۴) گرم در سانتیمتر مکعب دارند که یک دهم چگالی گاز در یک ناحیه hii یک ناحیه ی معمولی است ابرهای عظیم غبار چگالی بیشتری از این مقدار دارند قطرشان چند صد سالنوری و جرمشان چند صد برابر جرم خورشید است .

کوچکترین آن ها اجرامی غیر قابل تفکیک هستند و قطری بیش از یک سال نوری ندارند و گلوبول (گوی) نام دارند این اجرام توسط اختر شناسی به نام بارتبک کشف شد وبه طور گسترده ای مورد مطالعه قرار گرفت وی به این نتیجه رسید که احتمالا گولوبول ها ارتباطی به شکل گیری ستارگان دارند .

گاهی ابرهای غبار با نواحی وسیع hii و آمیزه های مرکب از گاز و غبار مرتبط اند در واقع معلوم شده است مناطقی که در آن ها مولوکول های میان ستاره ای آشکار می شود همواره انباشته از غبارند غباری که ابرهایی باچگالی زیاد تشکیل می دهند

غبار دور ستاره ای

سومین شکل آشکار شده ی غبار پوششی است از غبار دور ستاره ای که در اطراف ستارگان منفرد یافته می شود گاهی مقدار قرمز شوندگی یک ستاره آن قدر زیاد است که نشان می دهد خود ستاره در یک پوشش بسیار ضخیم از غبار محاط است چنین ستاره هایی از زمین چنان دیده می شوند که گویی ستاره هایی فروسرخی هستند زیرا در بسیاری اوقات رنگشان آن قدر به سرخی میگراید که فقط در طول موج های فروسرخی وضوح می یابند دمای اندازه گیری شده ی بعضی از این اجرام به جای چند هزار درجه چند صد درجه سانتیگراد را نشان می دهد اما در واقع این دمای پوشش غبار اطراف ستاره است

سحابی بازتابی

منبع دیگری که اطلاعات زیادی در مورد غبار میان ستاره ای به دست می دهند ابر های غباری هستند که توسط ستاره ای نزدیک به آن درخشان می شوند و یک سحابی بازتابی را به وجود می آورند این سحابی ها در عکس برداری مستقیم به نواحی hii شباهت دارند ولی تفاوت های زیاد آن ها در مطالعات طیف نمایی آشکار می شود در بیشتر موارد طیف یک ناحیه hii منحصرا از خط های نشری تشکیل شده است که به سبب تحریک اتم های گاز توسط ستارگان محاط در آن ها به وجود آمده اند ولی طیف سحابی نشری همان طیفی است که ستاره ی روشن کننده ی آن دارد درست مانند سیارات که نور خورشید را فقط باز می تابانند و تابشی از خود ندارند غبار نیز نور ستاره را باز می تاباند . چگالی سحابی های بازتابی تقریبا یک ذره غبار در هر ۱۰ به توان ۸ سانتیمتر مکعب از فضاست یعنی معادل یک ذره غبار در حجم یک اتاق بزرگ .

ماهیت و منشا دانه های غبار

با مطالعه ی گشترده ی ویژگی های غبار می توان در باره ی ماهیت فیزیکی و شیمیایی آن نتیجه گیری ها ی بدست آورد .اکثر اطلاعات مهم از مطالعه ی جذب نور توسط غبار به ویژه تابش های فرابنفش به دست می آید . اندازه گیری هایی که اخیرا تلسکوپ های مستقر در فضا انجام داده اند دانش ما راجذب تابش ها به خصوص تابش های نامرئی بخش فرابنفش طیف بسیار غنی کرده است این مطالعات نشان می دهد که احتمالا ذرات غبار از عناصر بسیار معمولی نظیر هیدروژن کربن نیدروژن و اکسیژن ساخته شده اند .

هنوز جزئیات ساختاری این ذرات معلوم نشده است ولی گمان میرود که بخشی از آن ها از اتم های کربن تشکیل میدهند که به صورت گرافیت در آمده اند و احتمالا با یخ یا پوششی یخی از عناصر ذکر شده مخلوط شده اند .

منشا غبار فضای میان ستاره ای هنوز به درستی معلوم نیست ذرات غبار میتوانند در اطراف ستارگان بسیار سرد شکل بگیرند . ممکن است بیشتر غباری که در فضا می بینیم در پوششهای دور ستاره ای شکل گرفته و سپس پراکنده شده اند . همچنین احتمال دارد که این ذرات در نتیجه ی برخورد به هم پیوسته اند و به تدریج از اتم ها و مولوکول ها ساختارهای بزرگی به وجود آورده اند رصد کهکشان های انفجاری نیز نشان می دهد که در فرایند انفجار مقادیر بسیار زیادی غبار شکل می گیرد . چگونگی این شکل گیری هنوز کاملا کاملا ناشناخته است. یک کهکشان رادیویی مانند m82 که احتمالا چندین میلیون سال پیش دچار انفجار آکنده از غبار است و منشا این غبار شاید به نحوی به رویداد انفجاری مربوط باشد .

ماهیت و منشا غبار میان ستاره ای به طور قطعی مشخص نشده است و باید پژوهش های زیادی صورت گیرد تا این جزع مهم فضای میان ستاره ای شناخته شود ولی نقش آن به عنوان یک جزع اساسی در شکل گیری ستارگان آشکار است چرا که در متراکم شد ابر های گاز به صورت ستارگان به عنوان کاتالیزور عمل می کند .

غبار میان ستاره ای

اختر شناسان بیش از ۳۰سال است که اثرات لایه ی کاملا گسترده ای از غبار میان ستاره ای کشف کرده اند که خورشید و اکثر ستارگان را در بر گرفته است .غبار از روی اثری که بر نور ستارگان دور دست دارد آشکار شد اختر شناسان پی بردند که ستارگان با رده ی طیفی مشابه و رنگ واقعی همانند به رنگ های متفاوتی رصد می شوند که به فاصله ی آن ها بستگی دارد هر ستاره که دور تر است قرمز تر دیده می شود محتملترین علت این اثر جذب نور توسط غبار میان ستاره ای است .ذرات ریز غبار تابش های با طول موج کوتاه را بیشتر از تابش های طول موج بلند جذب و پراکنده می کنند از این رو نور رسیده از یک ستاره ی دور دست بیشتر تابش آبی خود را از دست می دهد ولی تابش قرمز آن با کاهش کمتری مواجه می شود .به همین سبب هنگام اندازه گیری از زمین رنگ ستارگان به طور غیر معمولی قرمز تر دیده می شود .

با قرمز تر شدن نور توسط غبار ستاره کم سوتر و تاریک تر به نظر میرسد . آزمایش ها نشان می دهد که ستاره به ازای هر ۱۰۰۰پارسک (۳/۳ هزار سال نوری ) فاصله از زمین حدود نصف نور خود را به سبب وجود غبار از دست می دهد در سیستم قدر نجومی این مقدار کاهش معادل ۷۵ درصد تغییر در قدر ستاره می شود در هر ۱۰۰۰ پارسک است عدد فوق میانگین کاهش در اطراف خورشید را نشان می دهد که بسیار کمتر از جذب عمومی در بخش های کهکشان ما به ویژه در راستای مرکز کهکشان است در این راستا ستارگان تنها در فاصله ی چند هزار سال نوری به کلی از نظر پنهان می شود ستاره ای در مرکز کهکشان که در فاصله ی حدود ۱۰۰۰۰پارسک (۳۳۰۰۰سال نوری ) دارد ۲۰ قدر کم سو تر دیده می شود یعنی شدت نور آن با عامل ۱۰۰ میلیون بار کاهش می یابد بنابراین تنها حدود یک میلیونوم یک درصد از نور آن به زمین می رسد و بقیه توسط غبار میان ستاره ای جذب یا پراکنده می شود .به سبب اثر غبار منابع نوری دوردست درکهکشان نیز در طول موج های اپتیکی غیر قابل مشاهده اند و کسب اطلاعات در مورد آن ها صرفا از اندازه گیری های تابش های فرو سرخ و امواج رادیویی امکان پذیر است

ابر های غبار

علاوه بر غبار میان ستاره ای که به طور سرتاسری و نسبتا یک نواخت توزیع شده است نواحی وسیعی نیز در کهکشان وجود دارند که چگالی غبار در آن ها بسیار بیشتر از میانگین است و از این رو شکل ابر های غبار و انبوهه های پیچیده ای به خود گرفته اند این ابرها رامیتوان به صورت نواحی تاریک در بخش های مختلف راه شیری دید که ستارگان ورای خود را کم نور یا محو کرده اند

با تعیین رنگ و درخشندگی ستارگان واقع در راستای ابر های غبار می توان ویژگی های آن ها را مورد سنجش قرار داد با این کار فاصله ی ستارگان پشت و جلوی ابر ها به دست می آید و تعیین ویژگی های اپتیکی ابرها غبار ممکن می شود برای نمونه قطر این ابرها از مرتبه ی ۲۵ سال نوری و جرم ذرات غبار مو جود در آن ها تقریبا ۱۰ برابر جرم خورشید است چگالی متوسط حدود (۳× ۱۰ به توان -۲۴) گرم در سانتیمتر مکعب دارند که یک دهم چگالی گاز در یک ناحیه hii یک ناحیه ی معمولی است ابرهای عظیم غبار چگالی بیشتری از این مقدار دارند قطرشان چند صد سالنوری و جرمشان چند صد برابر جرم خورشید است .

کوچکترین آن ها اجرامی غیر قابل تفکیک هستند و قطری بیش از یک سال نوری ندارند و گلوبول (گوی) نام دارند این اجرام توسط اختر شناسی به نام بارتبک کشف شد وبه طور گسترده ای مورد مطالعه قرار گرفت وی به این نتیجه رسید که احتمالا گولوبول ها ارتباطی به شکل گیری ستارگان دارند .

گاهی ابرهای غبار با نواحی وسیع hii و آمیزه های مرکب از گاز و غبار مرتبط اند در واقع معلوم شده است مناطقی که در آن ها مولوکول های میان ستاره ای آشکار می شود همواره انباشته از غبارند غباری که ابرهایی باچگالی زیاد تشکیل می دهند

غبار دور ستاره ای

سومین شکل آشکار شده ی غبار پوششی است از غبار دور ستاره ای که در اطراف ستارگان منفرد یافته می شود گاهی مقدار قرمز شوندگی یک ستاره آن قدر زیاد است که نشان می دهد خود ستاره در یک پوشش بسیار ضخیم از غبار محاط است چنین ستاره هایی از زمین چنان دیده می شوند که گویی ستاره هایی فروسرخی هستند زیرا در بسیاری اوقات رنگشان آن قدر به سرخی میگراید که فقط در طول موج های فروسرخی وضوح می یابند دمای اندازه گیری شده ی بعضی از این اجرام به جای چند هزار درجه چند صد درجه سانتیگراد را نشان می دهد اما در واقع این دمای پوشش غبار اطراف ستاره است

سحابی بازتابی

منبع دیگری که اطلاعات زیادی در مورد غبار میان ستاره ای به دست می دهند ابر های غباری هستند که توسط ستاره ای نزدیک به آن درخشان می شوند و یک سحابی بازتابی را به وجود می آورند این سحابی ها در عکس برداری مستقیم به نواحی hii شباهت دارند ولی تفاوت های زیاد آن ها در مطالعات طیف نمایی آشکار می شود در بیشتر موارد طیف یک ناحیه hii منحصرا از خط های نشری تشکیل شده است که به سبب تحریک اتم های گاز توسط ستارگان محاط در آن ها به وجود آمده اند ولی طیف سحابی نشری همان طیفی است که ستاره ی روشن کننده ی آن دارد درست مانند سیارات که نور خورشید را فقط باز می تابانند و تابشی از خود ندارند غبار نیز نور ستاره را باز می تاباند . چگالی سحابی های بازتابی تقریبا یک ذره غبار در هر ۱۰ به توان ۸ سانتیمتر مکعب از فضاست یعنی معادل یک ذره غبار در حجم یک اتاق بزرگ .

ماهیت و منشا دانه های غبار

با مطالعه ی گشترده ی ویژگی های غبار می توان در باره ی ماهیت فیزیکی و شیمیایی آن نتیجه گیری ها ی بدست آورد .اکثر اطلاعات مهم از مطالعه ی جذب نور توسط غبار به ویژه تابش های فرابنفش به دست می آید . اندازه گیری هایی که اخیرا تلسکوپ های مستقر در فضا انجام داده اند دانش ما راجذب تابش ها به خصوص تابش های نامرئی بخش فرابنفش طیف بسیار غنی کرده است این مطالعات نشان می دهد که احتمالا ذرات غبار از عناصر بسیار معمولی نظیر هیدروژن کربن نیدروژن و اکسیژن ساخته شده اند .

هنوز جزئیات ساختاری این ذرات معلوم نشده است ولی گمان میرود که بخشی از آن ها از اتم های کربن تشکیل میدهند که به صورت گرافیت در آمده اند و احتمالا با یخ یا پوششی یخی از عناصر ذکر شده مخلوط شده اند .

منشا غبار فضای میان ستاره ای هنوز به درستی معلوم نیست ذرات غبار میتوانند در اطراف ستارگان بسیار سرد شکل بگیرند . ممکن است بیشتر غباری که در فضا می بینیم در پوششهای دور ستاره ای شکل گرفته و سپس پراکنده شده اند . همچنین احتمال دارد که این ذرات در نتیجه ی برخورد به هم پیوسته اند و به تدریج از اتم ها و مولوکول ها ساختارهای بزرگی به وجود آورده اند رصد کهکشان های انفجاری نیز نشان می دهد که در فرایند انفجار مقادیر بسیار زیادی غبار شکل می گیرد . چگونگی این شکل گیری هنوز کاملا کاملا ناشناخته است. یک کهکشان رادیویی مانند m82 که احتمالا چندین میلیون سال پیش دچار انفجار آکنده از غبار است و منشا این غبار شاید به نحوی به رویداد انفجاری مربوط باشد .

ماهیت و منشا غبار میان ستاره ای به طور قطعی مشخص نشده است و باید پژوهش های زیادی صورت گیرد تا این جزع مهم فضای میان ستاره ای شناخته شود ولی نقش آن به عنوان یک جزع اساسی در شکل گیری ستارگان آشکار است چرا که در متراکم شد ابر های گاز به صورت ستارگان به عنوان کاتالیزور عمل می کند .