مستقیم به سمت مشتری

Juno ماموریت جدید ناسا برای بررسی سیاره مشتری است. بر مبنای برنامه ریزی های اولیه، انجام این پروژه باید در سال ۲۰۰۹ صورت می گرفت اما کمبود بودجه ناسا باعث شد پرتاب این فضاپیما تا مرداد امسال به تعویق بیفتد.

این فضاپیما قرار است در مدار قطبی سیاره مشتری قرار گیرد تا بتواند اطلاعاتی از ساختار این سیاره، میدان گرانش و میدان مغناطیسی آن به دست آورد. ( ماهواره های مدار قطبی به نوعی از ماهواره ها گفته می شود که مسیر مدار حرکت آن ها، عمود بر خط استوای سیاره و مسیر دوران آن ها از قطب های شمال و جنوب می گذرد.) همچنین فضاپیمای Juno وظیفه دارد تا سرنخ هایی درباره چگونگی تشکیل سیاره مشتری به دست آورد و به سوالاتی نظیر این که “آیا هسته این سیاره تماما جامد است؟” و یا ” درصد آب موجود در اعماق جو مشتری چقدر است؟” پاسخ دهد. در کنار تمام این فعالیت ها Juno باید به بررسی بادهای عظیم سیاره مشتری که سرعتی تا ۶۰۰ کیلومتر بر ساعت پیدا می کنند نیز بپردازد.

Juno در راه رسیدن به سیاره مشتری از میدان گرانش زمین برای افزایش سرعت خود استفاده خواهد کرد به طوری که در اکتبر سال ۲۰۱۳ بعد از گذشت دو سال از زمان پرتابش دوباره به نزدیکی زمین خواهد رسید و بعد از آن رهسپار مشتری می شود Juno. اولین فضاپیمایی است که در یک ماموریت این چنینی از سه پنل خورشیدی متقارن برای تامین انرژی خود بهره می گیرد.

در جولای سال ۲۰۱۶ زمانی که فضاپیمای Juno وارد مدار خود به دور سیاره مشتری می شود ابزارهای تشخیص امواج مادون قرمز و ریزموج های آن شروع به اندازه گیری تابش های حرارتی ناشی از اعماق جو مشتری می کنند. این مشاهدات به همراه مطالعاتی که از گذشته بر روی این سیاره صورت گرفته است می تواند فراوانی و توزیع بعضی از مواد مانند آب و اکسیژن را در جو مشتری مورد بررسی قرار دهد Juno. همچنین قرار است به تشخیص الگوهای همرفتی جو مشتری نیز بپردازد. البته در زمان انجام این عملیات دیگر ابزارهای نصب شده برروی فضاپیما نیز به کاوش میدان مغناطیسی و گرانش این سیاره غول پیکر خواهند پرداخت.

داده های به دست آمده از این فضاپیما می تواند قطعات پازل چگونگی تشکیل مشتری را به مرور در کنار هم قرار دهد و پرده از ساختار غول منظومه شمسی بردارد.

مشتری بزرگترین سیاره در منظومه شمسی ما به حساب می آید که نسبت به سایر سیارات دیگر پرجرم تر است. عناصر عمده تشکیل دهنده این سیاره هلیوم و هیدروژن هستند. امروزه سیارات بسیاری توسط تلسکوپ فضایی کپلر کشف شده اند که به لحاظ ساختار مانند مشتری هستند و در مدارهای خود به دور ستاره مادرشان در حال چرخش هستند. رمزگشایی از اسرار بزرگترین سیاره منظومه شمسی، می تواند به ما در شناخت این گونه سیارات فراخورشیدی و چگونگی پیدایش آن ها در مناطق دیگر کهکشان کمک کند. با شناسایی ده ها سیاره فراخورشیدی که به دور ستارگانی مانند خورشید ما در حال گردشند، امید دانشمندان به کشف حیات هوشمند در ماورای منظومه شمسی هر روز پررنگ تر می شود. اگر چه بیشتر سیارات کشف شده، غول های گازی بیش از حد بزرگی با حرکت وضعی فوق العاده سریع هستند که به دلیل قرار داشتن در فاصله ای نزدیک به ستاره مادر شرایط چندان مساعدی برای زندگی ندارند اما در این بین سیاراتی هم وجود دارند که ممکن است شبیه زمین خودمان هستند.

مشتری یک گوی غول پیکر از گاز، مایع و مقدار بسیار ناچیزی سطح جامد است و سطح این سیاره ترکیبی است از ابرهای متراکم و غلیظ قرمز، قهوه ای، زرد و سفید رنگ. بارزترین ویژگی سطح سیاره مشتری، یک نقطه بزرگ قرمز رنگ است که به چشم مشتری مشهور است. این نقطه عظیم قرمز رنگ در واقع گردبادی از گاز در حال دوران است و در بیشترین حالت خود سه برابر قطر زمین طول دارد.

برای این که عظمت مشتری را درک کنید خوب است بدانید جرم این سیاره ۳۱۸ بار بیش تر از جرم زمین و قطر آن در حدود ۱۱ برابر قطر زمین است. مشتری می تواند ۱۳۰۰ زمین را در دل خود جای دهد. میانگین فاصله آن از خورشید در حدود ۷۷۸ میلیون و ۵۰۰ هزار کیلومتر یعنی بیشتر از ۵برابر فاصله زمین از خورشید است.