دریای شهد

نام یکی از دریاهای ماه.فاصله بین دو لبه این دریا ۳۵۰ کیلومتر است که شکل بسیارگرد آن برخوردی بودنش را گواهی می دهد.در واقع این دریا یک دشتبرخوردی است.برخورد شدیدی که ۳.۹ میلیارد سال پیش رخ داده پوسته نازک ماه را شکافته وسبب شده گدازه های زیر سطح تا ارتفاع ۱.۵ کیلومتری درون گودال برخوردی بنشینند.

از عوارض قابل توجه دریاها چین خوردگی ها هستند که زمان سرد شدن گدازه ها به وجود آمده اند وبسیار وقت شناس اند.فقط زمانی روی نشان می دهند که سایه مرز یعنی خط تاریکی وروشنایی(ترمیناتور) بسیار نزدیکشان باشد یعنی خورشید در حال طلوع وغروب در آنجا باشد وسایه های کشیده ای دیده شود.شهد هم چین های جالبی دارد وشب پنجم که سایه مرز نزدیکش است بهترین زمان رصد آنهاست.دریای شهد با دریای آسایش هم مرز است.از لبه غربی که پایین بیاییم به سه گودال زنجیره ای تئوفیلوس(Theophilus) سیریلوس(Cyrillus) وکاترین(Chatharina) بر می خوریم.

قطر هر سه در حدود ۱۰۰ کیلومتر است که یک قله مرکزی هم دارند.یکی از عوارض این منطقه شکاف التای است که از دهانه ۸۸ کیلومتری پیکولومینی شروع می شود وبه شمال غرب پایین تر از کاترین می رسد.ادامه شکاف نامنظم است زیرا که سه گودال نامبرده سطح آن را خراب کرده اند.در جنوبی ترین بخش دریا دهانه مشهور فراکاستاریوس(Fracastorius) با قطر ۱۲۴ کیلومتر قرار دارد.دیواره شمالی این گودال زیر گدازه های شهد مدفون شده اما قله مرکزی ولبه جنوبی درامان مانده اند.کاملا”مشخص است که فراکاستاریوس قبل از فوران گدازه ها ایجاد شده است.