خروج از مرکز

خروج از مرکز که بانماد e هم شناخته می شود یکی از پارامترهای مداری است که بیانگر مقدار کشیدگی مدارهای بیضوی شکل  می باشد.خروج از مرکز با تقسیم نمودن فاصله دو کانون بیضی بر قطر بزرگ آن بدست می آید.خروج از مرکز بین یک تا صفر می باشد بطوریکه یک مدار دایروی دارای خروج از مرکز صفر وخروج از مرکز یک مدار هذلولوی کاملا” کشیده یک می باشد.هرچه مدار یک جسم بیضی تر باشد خروج از مرکز آن از صفر فاصله گرفته وبه یک نزدیک تر می شود.در میان سیارات منظومه شمسی خروج از مرکز سیاره تیر از همه بیشتر است.

در مکانیک سماوی و طبق قانون اول کپلر مدار سیارات دایره نیست و بیضی است برای نمایش شباهت این بیضی با دایره از واحدی استفاده می‌شود که به آن خروج از مرکز می‌گویندکه بانشان می‌دهند خروج از مرکز دایره صفر است:

برای مدار دایره:

برای مدار بیضی:

برای مدار سهموی:

مدار هذلولویی:
محاسبه

خروج از مرکز را می‌توان از رابطه زیر به دست آورد:

خروج از مرکز برداری است.

برای مدارها می‌توان از فرمول زیر و با استفاده از نیم‌محور کوچک و نیم‌محور بزرگ:

که:

•  نیم محور بزرگ،
• نیم محور کوچک) است.

مثال‌ها

خروج از مرکز زمین ۰.۰۱۶۷ است . که در هزار سال گذشته و به خاطر اثرات گرانشی سیارت بین ۰.۰۰۳۴ تا ۰.۰۵۸ تغییر کرده است (به نمودار نگاه کنید [۱]). اولین سیاره پلوتو است که خروج از مرکز ۰.۲۸۴ دارد و بعد از آن عطارد است که ۰.۲۰۴ دارد. ماه هم خروج از مرکز ۰.۰۵۴۹ دارد. برای دیدن دیگر خروج از مرکزها به جدول سیارات در سامانه خورشیدی نگاه کنید.

برای سیارک‌ها به طور متوسط ۰.۱۷ است.[۱]. در میان ستارگان دنباله دار فقط ستاره دنبال دار هالی خروج از مرکز زیر ۱ دارد بقیه ستارگان دنباله دار خروج از مرکز بسیار نزدیک به ۱ دارند. کمترین خروج از مرکز در سامانه خورشیدی برای تریتون قمر نپتون است.