یافته جدید اخترشناسان با مشاهده زایشگاهی ستاره‌ای

اخترشناسان به شواهد جدیدی دست یافته‌اند مبنی بر اینکه همۀ ستارگان خورشیدمانند در منظومه‌های ستاره‌ای دوتایی متولد می‌شوند. به‌این‌ترتیب، خورشید ما نیز احتمالاً در ابتدای شکل‌گیری‌اش ستارۀ همدمی داشته است.

این شواهد از رصد ابرِ مولکولی عظیمی در صورت فلکی برساوش که در آن ستاره‌های جوان وجود دارند به دست آمده است؛ مدل‌سازی‌های رایانه‌ای فقط در صورتی می‌توانند این مشاهدات را شبیه‌سازی کنند که همۀ ستارگان این ابر، همراه همدم متولد شده باشند.

ابر مولکولی برساوش محلی برای زایش ستارگان در فاصلۀ ۶۰۰ سال نوری از زمین است. اخترشناسان، سال گذشته با استفاده از آرایۀ رادیویی وی‌اِل‌ای (VLA) در نیومکزیکو، به بررسی کل ستاره‌های این ابر پرداختند. در رصدهای آنان از این ابر، ۵۵ ستارۀ جوان در ۲۴ منظومۀ ستاره‌ای و نیز ۴۵ ستارۀ تنها پیدا شد. نتیجۀ جالبی که آنها از مشاهده‌های خود به دست آوردند این بود که همۀ ستارگان دوتاییِ این ابر که بیشتر از ۵۰۰ واحد نجومی از یکدیگر فاصله دارند بسیار جوان هستند؛ یعنی، کمتر از ۵۰۰ هزار سال سن دارند اما ستاره‌های دوتایی‌ که سنشان بیشتر و بین ۵۰۰ هزار تا یک میلیون سال است به یکدیگر نزدیک‌ترند. اخترشناسان کوشیدند با مدل‌های آماری خود این توزیع مشاهده شده را شبیه‌سازی کنند. تنها مدلی که به وضعیت مشاهده شده منجر می‌شد مدلی بود که در آن همۀ ستارگان با جرم نزدیکِ خورشید به صورت دوتایی متولد می‌شدند. بر اساس این شبیه‌سازی، این منظومه‌های دوتایی طی میلیون‌ها سال یا فشرده‌تر و ستارگانشان به هم نزدیک‌تر می‌شدند و یا اینکه کلاً از هم می‌پاشیدند و ستاره‌های مجزا و تنها  پدیدار می‌شدند.

نتیجۀ به دست آمده نشان می‌دهد این فرضیۀ قدیمی که خورشید همدمی دارد ممکن است تا حدّی درست باشد. البته این فرضیه‌ها همدم خورشید را به صورت ستاره‌ای خطرناک توصیف می‌کردند که گرانش آن سبب برخورد سیارک‌ها به کرۀ زمین و انقراض جمعی گونه‌ها می‌شد، حتی نام «نمسیس» الهۀ انتقام در اسطوره‌های یونان را به آن داده بودند. اما این‌طور که به نظر می‌رسد همدم خورشید مدت کوتاهی پس از تشکیل این منظومه از خورشید جدا شده و به راه خود رفته است.