دانشمندان راز ۵۰ ساله سیگنال های عجیب و غریب را کشف کردند

دانشمندان همیشه علاقه‌مند به کشف و بررسی سیگنال‌های مرموز هستند. اگر چه هیچ کس تاکنون ردی زندگی بیگانگان پیدا نکرده، اما طوفان‌های عظیم سیاره‌ای در جهان‌های بیگانه‌ای که دور از جهان ما هستند، انفجارهای رادیویی قابل تشخیص را ایجاد کرده‌اند. چنین سیگنال‌های دیگری احتمالا به دلیل تخریب ماده تاریک، از قلب کهکشان ما منتشر شده‌اند.

به گزارش آکاایران: مطالعه جدیدی که در ژورنال تحقیقات ژئوفیزیک به  چاپ رسیده ادعا می‌کند که یکی دیگر از معماهای این سیگنال‌ها را حل کرده است.  اصطلاحاً «پژواک‌های ۱۵۰ کیلومتری»  به مدت نیم قرن دانشمندان را گیج کرده اما این را هم معلوم کرده که هر فردی که روی این سیاره زندگی می‌کند، در تمام زندگیش به دنبال مقصّر می‌گردد.

هر روز در طلوع و غروب خورشید، این پدیده سر بر می‌افرازد:  رادارهای سیگنال که ابتدا توسط دانشمندان به فضا ارسال شده‌اند، به‌صورت پژواک‌هایی به زمین بازتاب می‌شوند. چیزی در ارتفاع ۱۵۰ کیلومتری (۹۰ مایلی) مانند یک آینه برای این سیگنال‌ها عمل می‌کند، و در نزدیکی ظهر، «عمق آینه» رو به پایین و تا ارتفاع ۲۰ تا ۳۰ کیلومتری (۱۲ تا ۱۹ مایل) گسترش می‌یابد.

این آینه مجدداً در زمان غروب آفتاب صعود کرده و نهایتاً در شب ناپدید می‌شود. کاوشگرانی که در زمان طلوع و غروب خورشید به داخل اتمسفر ارسال شده‌اند، موفق به شناسایی هیچ نجوم ، ستاره شناسی و فضانوردی – بالقوه‌ای از اثر بازتابش نشده‌اند.

محققان در دانشگاه بوستون تصمیم گرفتند که این آینه را یک بار برای همیشه شناسایی کنند. به قول میرز اوپنهایم – ستاره شناس و همکار نویسنده این مطالعه، «وقتی شما چیزی را بفهمید که هیچ کس تاکنون متوجه آن نشده، این یک اتفاق واقعاً ارزشمند است».

(ردیابی پژواک ها در طول روز در ارتفاعات مختلف  اوپنهایم و دیمانت / جورگ چائو / جی. آر. ال.)

آنها متوجه شدند که نجوم ، ستاره شناسی و فضانوردی – این پژواک‌ها درحین فروزش شعله‌های خورشیدی قوی‌تر می‌شود و در طول گرفت‌ها (کسوف یا خسوف) ضعیف می‌گردد. محققان همچنین اشاره کردند که عمق فزاینده این سیگنال در طول روز، با زاویه تابش خورشید متناسب است.  بر اساس این شواهد به نظر می‌رسد که مقصّر احتمالاً ستاره محلی ماست ولی با این حال بعید است که این سیگنال از خود خورشید بیاید.

اشعه ماوراء بنفش که از خورشید ساطع می‌شود، الکترون‌های مولکول‌های اکسیژن و نیتروژن را در اتمسفر فوقانی جدا کرده و این الکترون‌ها را با سرعت بالا و انرژی قابل توجهی ارسال می‌کند. تعامل بین این الکترون‌ها، مولکول‌هایی که الکترون‌هایشان جدا شده (یون‌ها) و ذرات دیگر، به احتمال زیاد باعث ارتعاش یون‌ها در دسته‌ها می‌شوند.

آنطور که این مطالعه اظهار می‌کند، این توده‌ی مرتعش می‌تواند امواج انرژی ایجاد کند و این امواج انرژی ممکن است به اندازه‌ای قوی باشد که سیگنال‌های رادار ساطع شده از زمین را بازتاب دهد. محققان با استفاده از شبیه سازهای کامپیوتری برای تکرار این مکانیسم، به راستی نشان دادند که انرژی تابش خورشیدی برای تولید دسته‌هایی از یون‌های مرتعش بازتاب دهنده‌ی رادار کافی است.

همانطور که خورشید طلوع می‌کند و در طول روز در آسمان حرکت می‌کند، زاویه تابش آن نیز افزایش می یابد و دسته یون‌های مرتعش در ارتفاع پایین‌تر در آسمان ظاهر می‌شوند. با نزدیک شدن غروب، زاویه تابش کاهش یافته و «آینه» مجدداً به سمت بالا برمی‌گردد. در حین زبانه کشیدن شعله‌های خورشیدی، یون‌های مرتعش بیشتری می‌تواند به‌وجود بیاید و آن آینه قوی‌تر می‌شود.

علاوه بر حل معمایی که مدت‌های طولانی حل نشده باقی مانده بود، تیم تحقیقات متوجه شدند که با استفاده از این آینه جوّی که به آسانی در جای خود مستقر است، می‌توان حرکات پیچیده جریان‌ها و سیاله‌های جوّی را دنبال کرد. در هر صورت، این تک سیگنال مرموز قطعاً از یک تمدن بیگانه نمی‌آید؛ شاید مهمتر اینکه از سوی کسی که در زمان اشتباهی از روز از مایکروفر استفاده کرده هم نمی‌آید!