سرنوشت مرگ یک ستاره

حفره ی نامحدود گرانشی که بافت فضا زمان را شکاف می دهد . و تقریبا” تمام تمام ستاره ها را می بلعد و هیچ چیز حتی نور هم قادر به فرار از آن نیست . بررسی ها در رابطه با سیاهچاله ها در سال  ۱۹۳۰ توسط اختر فیزیکدان هندی که سپرمینین چاندراسکر نام داشت و در رابطه با منابع فوق العاده قوی گرانشی جستجو می کرد آغاز شد . ناسا به پاس زحمات او تلسکوپ پرتو ایکس خود را چاندرا که مخفف نام خانوادگی اوست نام گذاری کرده است .

در مرکز هر ستاره در هر ثانیه واکنش های پیوسته گداخت انجام می گیرد که انرژی تولید شده توسط آنها میلیون ها برابر قدرتمند تر از انرژی زرادخانه های اتمی در زمین است . این  میدان گرانش قوی ستاره آن را محافظت می کند تا در زیر فشار منفجر نشود . اما زمانی که ستاره از سوخت هسته ای اش استفاده می کند جرم و گرانش به سوی فشار مرکز ادامه پیدا می کند .

در مرکز ستاره هایی همچون خورشید ما بخشی قرار دارد که فشرده و داغ است و این قسمت فوق العاده چگال است و شاید جرمی در حدود نصف جرم ستاره هایی همانند خورشید را تشکیل می دهند . هرگاه در چنین ستاره هایی ماده مصرفی رو به اتمام گذارد دیگر گرمایی چندانی وجود ندارد تا بر گرانش آن غلبه کند پس این ستاره می رمبد و منقبض می شود تا اینکه به یک کوتوله سفید تبدیل می شود جرم این ستاره حدی است که جرم یک قاشق چایخوری از آن همانند جرم یک کامیون ۱۸ چرخ در روی زمین است . در این زمان که این جسم پدید می آید گرانش دیگر نیرویی ندارد تا منقبض تر شود .

اما برای ستاره هایی که قدری از خورشید بزرگترند و باقیمانده هسته ی آنها ۱ تا ۵/۱ برابر خورشید جرم دارد ( این حد چاندراسکر برای کوتوله های سفید است ) قوانین دیگری حکمفرما است ؛ در اینگونه ستاره ها گرانش به قدری قوی تر است  در این  ستاره ها پس از اتمام سوخت هسته ای رمبش ادامه پیدا می کند تا اندازه یک شهر کوچک منقبض می شود . جرم این اجسام بسیار زیاد است به طوری که جرم یک قاشق چایخوری از آن به اندازه یک میلیون کامیون ۱۸ چرخ جرم دارند. این اجرام را ستاره نوترونی می نامند ، آنها اغلب به صورت پالسار یا ستاره تپنده مشاهده می شوند پالسارها در واقع همان ستاره های نوترونی هستند که با سرعت به دور خود می چرخند و موج هایی ساطع می کنند که از زمین به صورت پالسهای منظم مشاهده می شوند .

برای ستاره هایی که ۲۰ برابر خورشید جرم دارند وضعیت کاملا” متفاوت است ، باقیمانده هسته ی این ستاره ها بیشتر از سه برابر خورشید جرم دارند ( این حد چاندرا برای ستاره های نوترونی است ) در این گونه ستاره ها پس از اتمام سوخت رمبش چنان ادامه می یابد که به یک حد بحرانی می رسد ، در این هنگام ساختار های بنیادی ماده نمی توانند با نیروی گرانش این اجرام رو به رو شوند حال حفره ای نا متناهی وجود دارد که هر چیزی را جذب می کند و حتی نور هم نمی تواند از از میدان آن فرار کند ؛ در این هنگام یک سیاهچاله زاده شده است .

ستاره شناسان برای این اجرام مرموز لبه ای تعیین می کنند که در واقع شعاع عملکرد سیاهچاله است و به طرف داخل آن لبه همه ی مسیر های آسمان به طرف سیاهچاله شیب است و هر جسمی وارد این محدوده شود به درون آن سقوط می کند این لبه را افق رویداد می نامند . هنوز اطلاعات چندانی از این اجرام آسمانی نداریم و ما حتی هنوز نمی توانیم راه سقوط به درون سیاهچاله را بیابیم . اگر یک سیاهچاله به سرعت گرداگرد خود بچرخد پیچ و تابی شدید در بافت فضا – زمان ایجاد ایجاد می کند و آن را می توان به طوفانی گردابی تشبیه کرد . گفتنی است این اجسام بسیار پر جرم تر دیگر اجسام آسمانی هستند .

این شرح مختصری از مرگ ستاره های آسمانی بود .

پارس اسکای