نواختر تجدید شونده

یک سیستم ستاره دوتایی که از یک ستاره غول از رده طیفی G K یا M که لب روچه خود را پر کرده و ستاره اصلی از نوع کوتوله سفید با جرم کمتر تشکیل شده است ومواد از ستاره غول به سمت کوتوله جریان دارد.در فاصله های زمانی چند ساله تا چند ده ساله این مواد در سطح کوتوله سفید با انجام واکنشهای هسته ای منفجر شده وموجب افزایش نورانیت در طول موج های دیدگانی طی دوره ۱۰۰ روزه به اندازه بین ۷ تا ۱۰ قدر می شود .این تغییرات در طول موجهای دیگر طی زمان دوبرابر قبلی رخ می دهند.نورانیت این ستاره ها در حالت کمینه بیشتر از نواخترهای معمولی است اما نه بخاطر طول دوره تناوب بیشتر, ستاره ی با دوره تناوب بیشتر این مراحل را سریعتر طی می کنند ودر حالت بیشینه نور٬ درخشندگی آنها بیشتر است.

به یک نواختر تجدید شونده می توان بعنوان نواختری که بیشتر از یکبار منفجر شده باشد(با دامنه تغییرات نوری کمتر نسبت به نواخترهای معمولی ) ویا بعنوان نواختر کوتوله ای با فواصل زمانی بیشتر بین انفجارها نگاه کرد.

نواختر های تجدید شونده نوعی عبارتند از ستاره T اکلیل شمالی که در سال های ۱۸۶۶ و۱۹۴۶ دارای انفجار بوده (دوانفجار کوچکتر هم در سالهای ۱۹۶۳و ۱۹۷۵ گزارش شده اند.) ستاره RS مار افسای که دارای انفجاراتی در سالهای ۱۸۹۸ ٬۱۹۳۳٬ ۱۹۵۸ ۱۹۸۵ بوده است.ستاره T قطب نما که دارای انفجاراتی در سالهای ۱۸۹۰ ٬۱۹۰۲٬ ۱۹۲۰ ۱۹۴۴ و۱۹۶۶ بوده است.

تعداد نواخترهای تجدید شونده که تاکنون کشف شده اند چندان از تعداد انگشتان دست بیشتر نیست.بجز دو ستاره RS مارافسایT و قطب نما که دارای ویژگیهای مشابه هستند بقیه دارای خواص متفاوتی هستند.